Το πρόβλημά μας δεν είναι αυτό καθεαυτό το ανώνυμο σχόλιο του αναγνώστη ή συντάκτη ενός free press, το οποίο θεωρώντας την ασέβεια χιούμορ και παίρνοντας ως αφορμή ένα τραγικό περιστατικό, αποφάσισε να κάνει αντιπολιτευτική κριτική.
Είχε προλάβει, εξάλλου, καμιά δεκαετία πριν, να το «τερματίσει» ο blogger Πιτσιρίκος, όταν έγραφε μετά τα γεγονότα της Marfin “Παιδιά, αν διαβάζει κάποιος άνεργος, η Marfin ψάχνει για τρεις υπαλλήλους».
Και τότε, όπως και τώρα, είχε ανοίξει η ίδια συζήτηση για τα όρια του χιούμορ στο σκοτεινό χώρο της ανωνυμίας του διαδικτύου.
Ασεβής και χυδαία, λοιπόν, η ανάρτηση της Athens Voice, ασεβής και η πολιτική αξιοποίηση της, αλλά πρόκειται ουσιαστικά για ένα έργο σε επανάληψη.
Το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι η ασέβεια γενικώς, έχει αναδειχθεί σε βασική αρετή. Όσο πιο αψύς, όσο πιο τραχύς, όσο πιο οξύς, όσο πιο αγενής, τόσο το καλύτερο, αφού τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά σου δίνουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσεις από το σωρό και να μονοπωλήσεις το ενδιαφέρον.
Στο διαδικτυακό κόσμο που απευθύνεται σε χρυσόψαρα, με δεδομένο ότι την προσοχή του κοινού λόγω της φύσης του μέσου δεν μπορεί να την κρατήσει κάποιος παρά μόνο για λίγα λεπτά, επιβιώνουν τα είδη που χρησιμοποιώντας την προσβολή, την αγένεια και τη χυδαιότητα, μπορούν να κάνουν ντόρο.
Άπειρα τα παραδείγματα στο δημόσιο λόγο, ειδικά το τελευταίο διάστημα. Ας μην περιμένουμε από τα ψηλά τη λύση. Ας θεωρήσουμε ότι αυτή είναι μάχη όλων μας.
Η ασέβεια ως αξία
Μοιραστείτε την είδηση
