Τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα προσφέρονται για «αξιοποίηση» και μάλιστα με ιδιαίτερα ευτελείς όρους. Βλέπετε, έχουμε μάθει να συζητάμε με ποδοσφαιρική ορολογία, να συνεννοούμαστε μόνο με ταμπέλες και να αντιδρούμε αποκλειστικά σε ότι συναισθηματικά μας συνεπαίρνει.
Λίγο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έφεραν τον εθισμό στην περίληψη της περίληψης του θέματος, λίγο η έμφυτη αποστροφή σε ότι έχει να κάνει με διάβασμα και ανάλυση σε βάθος, λίγο η καφενειακή αντίληψη περί συζήτησης και φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε μόνο με συνθήματα.
Γάτες με πέταλα οι πολιτικοί μας, κατάλαβαν ποιο είναι το «κουμπί» και το πατούν διαρκώς με ιδιαίτερη ευκολία. Αρκεί να βολεύει η συγκυρία και να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα.
Για παράδειγμα στη φάση που περνάμε, έχουν καταλάβει ότι η ανεργία και η ανασφάλεια που έχουν «χτυπήσει κόκκινο», μας κάνουν να βλέπουμε καχύποπτα και εχθρικά ότι κινείται γύρω μας και απειλεί την οργάνωση και την ευταξία του σπιτικού μας. Επενδύουν στο επικίνδυνο αφήγημα που λέει ότι βαλλόμαστε πανταχόθεν και καλλιεργούν με μαεστρία το συναίσθημα του αδικημένου, του καταφρονεμένου, του ευρισκόμενου υπό διαρκή απειλή.
Δίπλα μας βλέπουμε καθημερινά τα απόνερα αυτής της πρακτικής σε ακραίες αντιδράσεις ανθρώπων που θεωρούν ότι με το μίσος και τη χολή θα καταφέρουν να λύσουν τα προβλήματά τους.
Ιωάννα
