Είναι κοινός τόπος ότι ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις με την απερχόμενη δεκαετία να
έχει τραυματίσει σοβαρά τη χώρα μεταξύ οικονομικής και υγειονομικής κρίσεως. Η πατρίδα
βρέθηκε απροετοίμαστη στις οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις που δέχθηκε από την
ανακατανομή κεφαλαίων και εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα και το ανίκανο ελλαδικό
υπερσυγκεντρωτικό και «επιτελικό» κράτος είναι σε αδιέξοδο. Δεν είναι σε θέση να
σχεδιάσει στο λυκαυγές της νέας δεκαετίας.
Η Δ. Μακεδονία παραπαίει στα πλαίσια του ανεπαρκούς κεντρικού κράτους και η
περιφερειακή διοίκηση αδυνατεί να προτείνει λύσεις στα ζωτικά – υπαρξιακά – οικονομικό
κοινωνικά προβλήματα του λαού μας που αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς λόγω και της
επικείμενης πρόωρης και χωρίς σχέδιο απολιγνιτοποίησης.
Για την επόμενη μέρα οφείλουμε να σχεδιάσουμε, να προτείνουμε, ν’ ακούσουμε τους
παραγωγικούς και επιστημονικούς φορείς, την κοινωνία. Αυτοί όμως οι αργοί ρυθμοί της
περιφερειακής αρχής δεν προμηνύουν ευοίωνο μέλλον και φοβούμαι πως η μεταλιγνιτική
εποχή θα είναι κενού περιεχομένου όπως κενή υπήρξε και η περίοδος κατά την εποχή που
ο έτερος Μητσοτάκης αποβιομηχανοποιούσε τη Δυτική Μακεδονία με το κλείσιμο ΜΑΒΕ,
ΑΕΒΑΛ κλπ. Η περιφέρειά μας, στο τέλος αυτού του κύκλου φαίνεται πως τα μόνα που θα
της απομείνουν θα είναι τα κουφάρια βιομηχανικών κτηρίων, τα καθρεφτάκια στα
βοσκοτόπια μας (ίσως και στις λίμνες μας!), τα επικίνδυνα απόβλητα (ΧΥΤΑΜ), η ανεργία
και η ερημοποίηση, περιβαλλοντική και κοινωνική.
Τα βασικά στοιχεία ανάπτυξης της Δυτικής Μακεδονίας μπορούν να είναι τα νερά της, τα
εδάφη της και η γεωγραφική της θέση στον ευρωπαϊκό χάρτη ως κέντρο των Βαλκανίων και
δίοδος της Ελλάδας προς την κεντρική Ευρώπη. Κατέχει δηλαδή ΓΗ και ΥΔΩΡ και τα
πολύτιμα αυτά στοιχεία πρέπει να τα εκμεταλλευτεί για τον σχεδιασμό της επόμενης
εικοσαετίας τουλάχιστον και όχι να τα εκχωρήσει αντί πινακίου φακής.
Στη νέα πραγματικότητα, ο πρωτογενής τομέας θα μπορούσε να είναι η «βαριά
βιομηχανίας» μας χωρίς αντιπαράθεση με τους άλλους τομείς αλλά συνδυαστικά και
συμπληρωματικά. Ένας πρωτογενής τομέας καθετοποιημένος από την παραγωγή μέχρι την
κατανάλωση προκειμένου να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά για την τοπική οικονομία, να
καρπωθούν οι παραγωγοί την υπεραξία, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να
δημιουργηθεί εισόδημα που θα παραμείνει στην περιφέρεια.
Πρώτα όμως πρέπει να επιλέξουμε τι θα παράγουμε κατά προτεραιότητα, που θα
παράγουμε και πως θα παράγουμε έτσι ώστε να μπορέσουμε να εισέλθουμε με τα
συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στην παγκόσμια αγορά κυρίως με όρους ποιότητας
αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας.
Αφού λοιπόν καταλήξουμε συλλογικά (θεσμοί – επιστήμονες – παραγωγικοί φορείς) μέσα
από δημοκρατικό διάλογο στο περιεχόμενο θα πρέπει να δημιουργήσουμε ΤΗΝ
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΜΑΣ βασιζόμενοι, πέραν του παραγωγικού, στο
ιστορικό, μυθολογικό, γνωσιολογικό, υγειονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο του κάθε
προϊόντος.
Στην προσπάθεια αυτή δεν περισσεύει κανένας. Τον πρώτο λόγο έχουν οι θεσμοί, λιγότερη
κομματισμός ωφελεί, δεν βλάπτει.
Η Δυτική Μακεδονία μπορεί, αρκεί να θέλουμε.
*Ο Μάνος Γαβριηλίδης είναι γεωπόνος
