Είμαι πωλήτρια σε μεγάλο Σουπερ Μάρκετ σε επαρχιακή πόλη.Στις μέρες της κρίσης με τον περιβόητο κορονοϊό δεν έχω κλείσει μάτι από την κούραση , την αγωνία , το άγχος.Στη δουλειά που αυξήθηκε δεν προσλήφτηκαν νέα πρόσωπα , δουλεύουμε με μερική απασχόληση ( τετράωρο ) , η κατανάλωση αυξήθηκε μα ο μισθός έμεινε ίδιος , στο Ταμείο με τη μάσκα μοιάζω σα ζώο με φίμωτρο , με τα γάντια στα χέρια μοιάζω σαν χειρούργος γιατρός , βλέπω τον κάθε πελάτη σα ‘’ λεπρό ‘’ μη με κολλήσει και ντρέπομαι που το λέω.Οι τιμές ανεβαίνουν με εντολές των αφεντικών που το δικαιολογούν στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Η κερδοσκοπία είναι ανεξέλεγκτη. Ο άνδρας μου σταμάτησε τη δουλεία γιατί έκλεισε το εργοστάσιο και περιμένει να πάρει τα 800 Ε για να ψωνιστούμε , μένει αναγκαστικά στο σπίτι και προσέχει τα παιδιά. Πέρα από τη δουλειά πρέπει να μαγειρέψω , να πλύνω , να σκουπίσω , να σιδερώσω και να ετοιμαστώ για την επόμενη μέρα. Τα παιδιά δεν προλαβαίνω να τα δώ και με τον άνδρα μου κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια. Ο Προϊστάμενος μας συστήνει να χαμογελάμε , όμως πίσω από το χαμόγελο κρύβεται πόνος , κούραση , απελπισία. Πότε επι τέλους θα γυρίσουμε στην κανονικότητα ;
Για την αντιγραφή Βασίλης Μαρκόπουλος
