Το δυσκολότερο πράγμα είναι να αποδεχθείς ότι έσφαλες και να ζητήσεις συγγνώμη. Σε μια εποχή που ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει, χωρίς κανείς να απολογείται, υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα.
Με ένα γενναίο κείμενο, χθες, ο δημοσιογράφος των «Νέων» Ηλίας Κανέλλης, μετά την αθώωση της οικογένειας Ινδαρέ, αναφέρει ότι «αυτή η απόφαση, ωστόσο, με φέρνει ενώπιον της προσωπικής μου ευθύνης στη διάδοση μιας φήμης που δεν αποδείχτηκε. Και δεν θα ήταν τίμιο εκ μέρους μου να μην αναλάβω αυτή την ευθύνη, να μη ζητήσω συγγνώμη κι από τους αθωωθέντες κι από τους αναγνώστες. Δεν έκανα σωστή εκτίμηση και χρησιμοποίησα ως βέβαιη μια πληροφορία, χωρίς να έχω δικαίωμα να το κάνω, επειδή έπρεπε να με δεσμεύσει η πίστη στο κράτος δικαίου και στο τεκμήριο της αθωότητας που επικαλέστηκαν οι κατηγορηθέντες και αθωωθέντες. Από την παράκαμψη αυτών των αρχών, κακώς δεν με προστάτεψαν ούτε οι πεποιθήσεις μου ούτε η πείρα μου. Το έξυπνο πουλάκι πιάνεται από το ποδαράκι».
Το κείμενο αυτό του Ηλία Κανέλλη δείχνει το δρόμο και σε πολλούς άλλους, προκειμένου με αυτό τον τρόπο να τιμούν τη δουλειά τους. Η γενναιότητα της συγγνώμης είναι μια σπάνια αρετή στις μέρες μας και ως τέτοια πρέπει να αναδεικνύεται.