Να μην επαναλαμβάνω τα περί μοναδικότητας απόψεων και τα σχετικά. Ασφαλώς και όλοι έχουν το δικαίωμα να μιλούν και να εκφράζουν απόψεις ιδιωτικώς και δημοσίως. Το θέμα είναι πόσο σοβαρά τους παίρνει κάποιος και ποια ειδική βαρύτητα έχει η άποψή τους. Αυτή, όμως, είναι μια προσωπική επιλογή που σε αρκετές περιπτώσεις ενέχει σημαντική ευθύνη.
Μπορείτε να επιλέξετε, ας πούμε, τον κολλητό σας που είναι δάσκαλος, για να σας πει τη γνώμη του για την αγορά αυτοκινήτου και όχι ενός ειδικού. Γούστο σας και καπέλο σας. Μικρό το κακό.
Δεν μπορείτε, όμως, να βασιστείτε στη γνώμη της καφετζούς σχετικά με το εμβολιασμό του παιδιού σας. Εκεί τα πράγματα είναι σοβαρά και αφορούν όχι μόνο την υγεία των παιδιών σας, αλλά και πολλών άλλων παιδιών.
Το αυτό ισχύει και για τις συλλογικές αποφάσεις. Μπορούμε να έχουμε την προσωπική μας άποψη, να τη φωνάζουμε, να τη γράφουμε, να την υποστηρίζουμε, αλλά προφανώς στο τέλος η απόφαση πρέπει να βασιστεί στη γνώμη των ειδικών. Κι ας πρόκειται για θέμα που εσφαλμένα έχουμε την εντύπωση ότι γνωρίζουμε δήθεν καλά γιατί αφορά στην αισθητική. Ας πούμε το λογότυπο του δήμου μας ή η πλατεία του χωριού μας.
Θα μου πείτε πάντα δε συνέβαινε αυτό; Και θα συμφωνήσω απόλυτα με τη διαφορά αυτού που τόσο σωστά και γλαφυρά απέδωσε ο Έκο «οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης έδωσαν το δικαίωμα να μιλάνε σε λεγεώνες ηλιθίων που άλλοτε δεν μίλαγαν παρά μόνο σε μπαρ».
Ιωάννα
[email protected]
