Μιας και επιλέξατε κ. Πρόεδρε την Ιθάκη, για να μας απευθύνετε το μήνυμα σας, για την «έξοδο» από τα μνημόνια και την λιτότητα που τα συνοδεύει, περιβαλλόμενος αίγλην νέου Οδυσσέως, επιτρέψτε μου να σας αφιερώσω ένα ποίημα του 1960, από την συλλογή «Φιλήσυχοι Πολίτες», εμπνευσμένο από τις παρατηρήσεις μου περί την συμπεριφορά ορισμένων στελεχών της τότε Αριστεράς:
ΙΘΑΚΗ
Κινήσαμε Οδυσσέας ο καθένας μας
με πλώρη καταπάνω στην Ιθάκη
στο χάρτη χαραγμένη η πορεία μας
και τέρμα μας ορίσαμε πως θα’ ναι
κει που θα βγαίνει ο γνώριμος καπνός.
Μακρύ ΄ναι το ταξίδι και απροδίκαστο
τα κύματα οχτροί των καραβιών μας.
Οι αγέρηδες ενάντιοι στη ρότα μας
κι η κούραση φονιάς πίστης κι ελπίδας.
Του δρόμου συμφορά μας πιο τρανή
σαν χάθηκαν οι χάρτες κι οι πυξίδες
κι εκεί στου πέλαου τα βάθη τ’ αχανή
πολλές Ιθάκες γέννησε της άγνοιας η ομίχλη.
Δεξιά – ζερβά, βοριά – νοτιά
στου ήλιου έμπα κι έβγα
καθένας έκραζε πως έβλεπε καπνό
καθένας έλεγε πως βλέπει την Ιθάκη.
Της σύγχυσης θυσία τα πληρώματα
κι οι καπετάνιοι από άγνοια δοξασμένοι.
Δεν κλαίμε αυτούς που αγριοπερίστερα γινήκανε
να δείξουνε το δρόμο στο καράβι και τσακιστήκαν
ούτε για κείνους που η σκύλα ή Χάρυβδη μας άρπαξαν
κι όσους τα κύματα παλεύοντας χαθήκαν.
Κλαίμε για κείνους που τα βόδια ζήλεψαν τ’ Απόλλωνα
και πήγαμε χαμένοι – τι ντροπή τους.
Κλαίμε για κείνους που στης Κίρκης το αγκάλιασμα
σαν θάρρεψε πως βρήκε την Ιθάκη ο οδηγητής μας,
τα χέρια σταύρωσαν, κι’ αφήσαν το καράβι ακυβέρνητο,
στην προσταγή οι άβουλοι μονάχα μαθημένοι.
Κλαίμε για κείνους που στη χώρα του λωτού
σαν βρήκανε κρεβάτι και κρασί – τι άλλο θέλαν –
είναι ωραία όλα είπαν, ωϊμέ,
είναι ωραία όλα εδώ, για να ‘ναι Ιθάκη.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]
