η δικιά μου παλιά γειτονιά στην περιοχή της Μητρόπολης δεν είναι γεμάτη μόνο:
από μπίλιες,
από σπιτάκια στα δέντρα,
από αψιμαχίες με τους “άλλους” από τη Σκρ΄κα
που ήρθαν στο σχολείο μας ως καταληψίες και συστεγάσθηκαν στο 12ο “απέναντι” στο περίφημο “δικό” μας 1ο Δημοτικό,
από μπαζ,
από τζαμί και
από λίνα-μαρλίνα
από τις φωνές της Βούρκαινας απέναντι,
στην προσπάθεια της να σμαζώξ’ απ’τα σουρτούκια τον παιδικό μου φίλο Πίπη στο σπίτι,
από τις εφιαλτικές στιγμές που ζούσαμε όταν οι μπάλες μας έπεφταν μέσα από τα κάγκελα του απαγορευμένου Δεσποτικού
και μπαίναμε να τις πάρουμε με την ψυχή στο στόμα,
από τις απέλπιδες προσπάθειες να ξεφύγω από τις Γκατζόφλιαινες να με στείλουν για χιλιοστή φορά αγγαρεία
για ψώνια στην Ένωση και στον Βαμβακά για κίτρινο ψωμί …
δεν είναι επίσης γεμάτη μόνο
από τα καλοκαίρια που κουβαλούσαμε κουβάδες με νερό στα σπίτια μας λόγω της ανυδρίας,
από τους χειμώνες που παίζαμε με τις ώρες χιονοπόλεμο και γλίστρα,
από τις μυθικές τυρόπιτες της κυρα Κατίνας της Γκουζγκούναινας στα διαλείμματα του σχολείου
η παλιά μου γειτονιά είναι επίσης γεμάτη
από δύο εξαιρετικές γειτόνισσες,
που μου ζουλούσαν τα μάγουλα κάθε φορά που με πετύχαιναν στο δρόμο,
που με φώναζαν όλο χαρά Κουστάκ’η Κουστάκ’η από το μπαλκόνι
για να ανεβώ επάνω την ώρα του καφέ και της ανάλυσης
η Κούλα και η Μαίρη
αχώριστες,
αξιαγάπητες,
αξιομνημόνευτες
για χίλιους λόγους
και κυρίως αξέχαστες
για το μεγάλο τους πάθος,
το ποδόσφαιρο
Παναθηναϊκός ως το κόκκαλο στην κυριολεξία και οι δύο,
αγόραζαν τις πράσινες αθλητικές εφημερίδες ανελλιπώς,
γνώριζαν όλη την ιστορία της ομάδας,
“μυρίζονταν¨” κάθε πιθανή ή απίθανη επερχόμενη μεταγραφή,
ανέλυαν τα γκομενικά του Δομάζου,
εκθείαζαν τη γοητεία του Φυλακούρη,
συζητούσαν επί ώρες όλα τα συστήματα και τις τακτικές του εκάστοτε προπονητή,
είχαν και ένα μεγάλο διαχρονικό έρωτα με τον τερματοφύλακα Κωνσταντίνου
στη δεκαετία του 7Ο,
όταν ακόμη δεν υπήρχαν καφετέριες και πολλές δυνατότητες για έξοδο των γυναικών μόνων τους,
όταν το καφενείο και τα “αθλητικά” ήταν φυσικά αντρικό σπορ,
η Κούλα και η Μαίρη,
είτε στο σαλόνι τους,
είτε στο μπαλκόνι τους καιρού επιτρέποντος,
με το καφεδάκι το ελληνικό και το γλυκό του κουταλιού,
συντροφιά με το ραδιοφωνάκι
απολάμβαναν τις αθλητικές μεταδόσεις του Φουντουκίδη,
και μετά επί ώρες ανέλυαν και σχολίαζαν τα αποτελέσματα της αγωνιστικής
και κυρίως την απόδοση του λατρεμένου Παναθηναϊκού
εξαιτίας τους ακολούθησα την πράσινη ομάδα & το ποδόσφαιρο,
παρακολουθούσα ανελλιπώς και την Κοζάνη με τα λιοντάρια της θρυλικής περιόδου,
όσο κι αν εν τέλει κατέληξα σε άλλο άθλημα ως παιδί
οι δύο κυρίες που με μεγάλωσαν κι αυτές με τον τρόπο & την αγάπη τους,
που έκαναν ότι γούσταραν,
ακόμη κι αν κάποιοι τις χλεύαζαν για τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις και ασχολίες,
αν “και μεγάλες γυναίκες, και όχι κουρ’τσούλια”,
ήταν αυτές που σηματοδοτούσαν για μένα την αξία
του follow your heart & του
against the wind,
χωρίς να δίνουν σημασία σε κανένα
λυπάμαι που δεν γνωρίζω καν τα περισσότερα παιδιά των γειτόνων μου,
που δεν γνωρίζω αν αρκούνται ή περιορίζονται σε ότι είθισται,
σε ότι πρέπει,
σε ότι κάνουν όλοι,
ή αν κόντρα στο ρεύμα
είναι κι αυτά Παναθηναϊκοί …
ελαφρύ το χώμα που τις σκεπάζει,
ανήκουν στο μεγαλύτερο viral group των δικών μου αναμνήσεων,
σε αυτό που πάντα θα επιστρέφω με συγκίνηση
και έχει την ονομασία:
Οι φιλενάδες της μάνας μου …
