Η λεπτή κόκκινη γραμμή, του σεφ Γιάννη Γιαννίτσα

2 Min Read

Διαβάζουμε συνέχεια τις τελευταίες μέρες για τη μερική ή την ολική επιβολή των εμβολιασμών. Ακούσαμε ήδη τον πρωθυπουργό της χώρας να λέει ότι σίγουρα δεν μπορεί να επιβληθεί,  αλλά έγκειται στο χέρι του εκάστοτε επιχειρηματία το να αποφασίσει αν θα έχει φιλοξενούμενους ή προσωπικό στην επιχείρησή του που δεν θα έχουν εμβολιαστεί.

Ακούσαμε, επίσης, για πλεονεκτήματα εμβολιασμένων έναντι ανεμβολίαστων και διάφορα άλλα που στο δικό μου μυαλό (αν και υποστηρικτής του εμβολιασμού) ακούγονται λίγο… εκβιαστικά, θα τολμήσω να πω. Σαφώς, είναι στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου το να εμβολιαστεί η όχι, αλλά εδώ έχουμε την λεπτή κόκκινη γραμμή και μιλάμε για θέμα κοινωνικής υγειονομικής ευθύνης. Τέτοια λεπτά ζητήματα με την επιβολή δεν λύνονται.

- Advertisement -

Ο προβληματισμός, όμως, είναι άλλος και μάλλον εκεί θα πρέπει να σταθούμε. Χωρίς να έχουμε ακόμη σαφή εικόνα, αλλά βλέποντας την κοινωνία γύρω μας, γεννάται ένα τεράστιο ερώτημα. Τι συμβαίνει με τις επιχειρήσεις και κυρίως αυτές της εστίασης που ήδη έχουν μια «καμένη» σεζόν στα χέρια τους κι έναν Ιούνιο τόσο βροχερό που τελικά τις μισές μέρες δεν δούλεψαν;

Όταν έρθει η ώρα να μπούμε μέσα και ο επιχειρηματίας επιλέξει να δουλέψει το μαγαζί του μόνο με πιστοποιητικό εμβολιασμού, το πλήθος του κοινού φτάνει για να συντηρηθούν τα μαγαζιά, συνυπολογίζοντας ότι ο κόσμος αυτός μοιράζεται στα εστιατόρια με βάση το γούστο;

Κι όταν τελικά δούμε ότι προφανώς δεν φτάνει και τότε ο επιχειρηματίας αναγκαστεί ν’ ανοίξει τις πόρτες του για όλους, ο κόσμος σε συνδυασμό με την έντονη οφείλουμε να ομολογήσουμε πίεση που ανορθόδοξα ασκεί το κράτος, δεν είναι λογικό να  «τιμωρήσουν» τα μαγαζιά αυτά, απέχοντας;

Μάλλον πρέπει κάτι άλλο να γίνει. Με εκβιασμούς, εκφοβισμούς, απειλές και κοινωνικό ρατσισμό, επικροτούμενο από το κράτος, δεν γίνεται δουλειά.

Είμαι υποστηρικτής της ευθύνης μας απέναντι στον εμβολιασμό και όπως μας έχει παραδώσει ο Νίτσε «ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του». Με φοβέρες, όμως, κράτος και κοινωνία δεν έγινε ποτέ. Μονάχα με κίνητρα και σοβαρή αντιμετώπιση το λαού από τις κυβερνήσεις.

Μοιραστείτε την είδηση