Η Μαρία Στεργίου μιλάει στο «Χ» για τη διαδρομή, τις επιλογές, τις δυσκολίες και τη δύναμη πίσω από ένα ταξίδι που την οδήγησε στη Γιουβέντους
Η Μαρία Στεργίου, από το Βελβεντό Κοζάνης, είναι σήμερα η μοναδική γυναίκα φυσικοθεραπεύτρια στην πρώτη αντρική κατηγορία της Ιταλίας και εργάζεται στο ιατρικό επιτελείο της Γιουβέντους. Η πορεία της ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη και τις πρώτες της σπουδές στη φυσικοθεραπεία, περνά από αθλητικές εξειδικεύσεις, χειροπρακτική, οστεοπαθητική και πλήθος μετεκπαιδεύσεων, συνεχίζεται στο φυσικοθεραπευτήριο της στη Σιάτιστα και καταλήγει σε μια διαδρομή που την οδήγησε στη Μαδρίτη, στη Real Madrid, στη Getafe, στη Σαουδική Αραβία και τελικά στο Τορίνο. Η ίδια μιλά στο «Χ» για τις επιλογές της, για το πώς χτίστηκε αυτό το ταξίδι χωρίς μάνατζερ και γνωριμίες, για τον τρόπο που βλέπει τη θεραπεία και τον άνθρωπο και για τα όρια που έμαθε να θέτει στη δουλειά και στη ζωή της.
Η ίδια τονίζει ότι από πολύ νωρίς την κέρδισε η αθλητιατρική εξηγώντας πως έκανε αρκετές εξειδικεύσεις και μετεκπαιδεύσεις, καθώς της άρεσε περισσότερο το αθλητικό κομμάτι και όχι τόσο η κλασική φυσικοθεραπεία με τα μηχανήματα και τα μασάζ. «Το θεωρούσα ένα κομμάτι της θεραπείας, αλλά δεν θεωρούσα ότι μου προσφέρει εμένα κάτι ώστε να βοηθήσω πρακτικά κάποιον. Και τελικά όντως με τις έρευνες αποδεικνύεται ότι η άσκηση είναι αυτό που ουσιαστικά αλλάζει τη μορφολογία και τη βιομηχανική». Έτσι είχε ξεκινήσει χειροπρακτική και οστεοπαθητική ενώ παράλληλα είχε ανοίξει και το δικό της φυσικοθεραπευτήριο το 2015 στη Σιάτιστα.
Η απόφασή της να φύγει στο εξωτερικό ήρθε σταδιακά, μέσα από την ανάγκη της να εξελιχθεί και να ανοίξει τον δρόμο. «Στην Ελλάδα υπάρχει ένα ταβάνι, όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά και στη Βόρεια Ελλάδα. Οι περισσότεροι συνάδελφοι που θέλουν να εξειδικευτούν στον αθλητισμό ή φεύγουν εξωτερικό ή κατεβαίνουν στην Αθήνα», λέει. Η ίδια πάντα ήθελε να κάνει μεταπτυχιακό στο αθλητικό κομμάτι και στη βιομηχανική της κίνησης. Έτσι έδωσε εξετάσεις, πέρασε, και έφυγε για τη Μαδρίτη, χωρίς να κλείσει το φυσικοθεραπευτήριο που είχε ανοίξει το 2015 στη Σιάτιστα.
Η Μαρία μιλά για εκείνη την εσωτερική ανησυχία που πάντα την ωθούσε ένα βήμα παραπέρα. Όπως λέει, «πάντα είχα τάσεις φυγής, γενικότερα. Όπου και να πάω θα δημιουργήσω το δικό μου κόσμο». Παρότι αγαπούσε το φυσικοθεραπευτήριο που είχε δημιουργήσει στη Σιάτιστα, ένιωθε ότι η δουλειά της απαιτούσε συνεχή εξέλιξη. «Ο τρόπος που δουλεύω είναι λίγο διαφορετικός… Ασχολούμουν αρκετά με τους ασθενείς», εξηγεί.
Στη Σιάτιστα έμεινε συνολικά οκτώ χρόνια, ωστόσο τα τελευταία της βήματα την οδήγησαν σταδιακά εκτός Ελλάδας. «Εγώ πρακτικά στη Σιάτιστα ήμουν επτά χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο είχα φύγει Ισπανία, αλλά πηγαινοερχόμουν στο τρίμηνο», σημειώνει, περιγράφοντας μια περίοδο όπου είχε ήδη ανοίξει ο δρόμος για τη Μαδρίτη, ενώ παρέμενε ακόμη συνδεδεμένη με τη βάση που είχε χτίσει στην περιοχή.
Στη Μαδρίτη έκανε μεταπτυχιακό στην Αθλητική Απόδοση και Κλινική Διατροφή στο Universidad Europea, ενώ η μία εμπειρία έφερε την άλλη: Real Madrid, Getafe, ευρωπαϊκό τένις, Mouratoglou Academy. Παράλληλα ξεκίνησε διδακτορικό στην αθλητιατρική, το οποίο χρηματοδοτούσε εν μέρει ο ισπανικός στρατός. Όπως εξηγεί, είδαν την ψυχοφυσιολογία και την ψυχοπαθολογία των παικτών κάτω από περιόδους στρες, κάνοντας κάποια πειράματα. Στο πλαίσιο της έρευνας συμμετείχαν και στρατιωτικοί, «όσοι κάνουν ελεύθερη πτώση με αλεξίπτωτο», με την ίδια να βρίσκεται «στη βάση, όπου κάναμε κάποιες ασκήσεις». Αντίστοιχες δοκιμές έγιναν και σε απόστρατους που είχαν υπηρετήσει σε αποστολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν, «κρατώντας μόνο όσους δεν είχαν PTSD» δηλαδή μετατραυματικό στρες, ώστε τα αποτελέσματα της έρευνας να είναι αξιόπιστα και συγκρίσιμα.
Η σχέση της με το επάγγελμα παραμένει ανήσυχη, δημιουργική και σε διαρκή εξέλιξη. Η ίδια εξηγεί ότι «αν αρχίσω να βαριέμαι, ρουτινιάζω, θέλω να φύγω. Να κάνω κάτι, να μάθω κάτι παραπάνω ή να γνωρίσω ένα καινούργιο περιβάλλον». Τονίζει επίσης ότι ποτέ δεν στηρίχθηκε σε διασυνδέσεις και ότι η μία δουλειά έφερε την άλλη. «Δεν χρησιμοποίησα ποτέ μάνατζερ ή γνωριμίες. Γενικά είχα κόλλημα με τις σπουδές μου».
Η επόμενη μεγάλη στάση στη διαδρομή της ήταν η Σαουδική Αραβία, όπου ανέλαβε Head Physiotherapist στη γυναικεία ομάδα της Al-Ittihad. Λίγο αργότερα, χωρίς να το περιμένει, ήρθε η Γιουβέντους. «Τυχαία είδα μια κλήση. Με πήραν για συνέντευξη και μετά με ζήτησαν για δεύτερη, και βρέθηκα στην τελική ομάδα των έξι ατόμων. Ήμουν η μόνη γυναίκα. Σε όλη την Ιταλία δεν υπάρχει γυναίκα φυσικοθεραπεύτρια στην πρώτη αντρική ομάδα». Η ίδια δεν φοβάται τα απαιτητικά περιβάλλοντα και το λέει με αφοπλιστική φυσικότητα. «Εγώ νιώθω αντράκι στη δουλειά και βάζω όρια».
Θυμάται ακόμη τα παιδικά της όνειρα, γυρίζοντας πίσω στις πρώτες εικόνες από το Βελβεντό. Όπως λέει, όταν ήταν μικρό κορίτσι ήθελε να γίνει ιατροδικαστής, ένα επάγγελμα που της κέντριζε την περιέργεια και την ωθούσε προς τον χώρο της ιατρικής. Αργότερα, στην εφηβεία, άρχισαν να την ελκύουν οι στρατιωτικές σχολές. Η πειθαρχία, το πρόγραμμα και η δομή τής άρεσαν ιδιαίτερα, ενώ από πολύ μικρή τη γοήτευαν τα ιατρικά και παραϊατρικά επαγγέλματα, ο αθλητισμός και το ομαδικό πνεύμα που κουβαλούν. Αν μπορούσε σήμερα να μιλήσει στη νεότερη εκδοχή της, θα της έλεγε να είναι πιο ανεξάρτητη και να μην έχει εμμονή με τον στρατό, καθώς, όπως αναγνωρίζει εκ των υστέρων, αυτό προέκυψε τελικά από μόνο του μέσα από το διδακτορικό της και την πορεία που ακολούθησε.
Για το πώς βιώνει σήμερα την απόσταση από την Ελλάδα, σημειώνει ότι δεν της λείπουν οι νοοτροπίες και οι συνήθειες που συχνά τη δυσκόλευαν. Αυτό που την αγγίζει, όπως εξηγεί, είναι οι στιγμές με τους δικούς της ανθρώπους. «Η νοοτροπία της Ελλάδας δεν μου λείπει και δεν μου λείπει καθόλου το κουτσομπολιό με την κακή έννοια», λέει, τονίζοντας ωστόσο πως εκείνο που της λείπει πραγματικά είναι η οικογενειακή επαφή. «Να μαζευτούμε όλοι μαζί ένα Σαββατοκύριακο, να φάμε ή να πάμε μια εκδρομή».
Στρέφοντας τη σκέψη της στα κορίτσια της Δυτικής Μακεδονίας που έχουν όνειρα αλλά φοβούνται να φύγουν για να τα ακολουθήσουν, επιλέγει ένα μήνυμα ενίσχυσης και αυτογνωσίας. Τις προτρέπει να πιστέψουν στον εαυτό τους, να αναγνωρίσουν τα δυνατά και αδύνατα σημεία του χαρακτήρα τους και να δουλέψουν στην προσωπική τους εξέλιξη. Υπογραμμίζει πως η απόφαση της φυγής έχει νόημα όταν κάποιος έχει ξεκάθαρο λόγο: «θα τις παρότρυνα να φύγουν αν είχαν βρει τον λόγο που θέλουν να φύγουν». Σημειώνει ακόμη ότι η ουσία δεν είναι ο τόπος, αλλά ο τρόπος που ο καθένας χτίζει τον μικρόκοσμό του. «Το θέμα είναι εσύ να δημιουργείς το μικρόκοσμό σου και όπου κι αν βρίσκεσαι να τον μεταφέρεις, να προσαρμόζεσαι και να δουλεύεις τα δικά σου θέλω».
Το ταξίδι της συνεχίζεται στο Τορίνο, σε ένα από τα πιο απαιτητικά περιβάλλοντα της Serie A, εκεί όπου η Μαρία Στεργίου διαμορφώνει καθημερινά τη δική της πορεία. Με πειθαρχία, γνώση, όνειρα και όρια, χτίζει ένα επαγγελματικό μέλλον που αντανακλά τις επιλογές και τον χαρακτήρα της, παραμένοντας πιστή στις αξίες που τη συνόδευσαν από το Βελβεντό μέχρι τα κορυφαία ευρωπαϊκά γήπεδα.
Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.gr
