Στην εποχή του κορωνοϊού η μοναξιά μαζί με την κοινωνική αποστασιοποίηση είναι αλληλεγγύη, δεν παύει, όμως, να είναι βαριά. Κυρίως για όσους μένουν μόνοι στα σπίτια τους κι έχουν περιορίσει κατά πολύ τις εξόδους τους ακόμα και για τα βασικά.
Πρόκειται για ένα είδος μοναξιάς πολύ περίεργο, αφού επιβάλλεται σε όλους ανεξαιρέτως και δεν έχει κανένα ίχνος ταξικής ή ρατσιστικής προσέγγισης. Είναι μια μοναξιά επιβεβλημένη από τις συνθήκες, δύσκολα ανεκτή, αλλά με ισότητα δοσμένη, κάτι που θα μπορούσε να ελαφρύνει ίσως τις συνέπειές της.
Όπως και να ‘χει, ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, με την μεγάλη βοήθεια που μας δίνουν τα εργαλεία και οι τεχνολογίες της επικοινωνίας μπορούμε να λειτουργήσουμε θετικά για εκείνους που έχουν ανάγκη μια βιντεοκλήση ή έστω ένα τηλεφώνημά μας. Τίποτα δεν είναι εύκολο να υποκαταστήσει την ανθρώπινη παρουσία, αλλά σε μια κοινωνία διασυνδεδεμένη σε τέτοιο βαθμό, ας χρησιμοποιήσουμε τα μέσα που μας δίνονται για τους σωστούς λόγους.
Η μοναξιά του κορωνοϊού
Μοιραστείτε την είδηση
