Στη μακρά δημοσιογραφική μου θητεία είχα πολλούς μαθητές και μαθήτριες. Άλλοτε άμεσους. Όπως π.χ. τον Γιάννη Βούρο. Που, ευτυχώς, δεν τον κράτησε η δημοσιογραφία και έτσι δεν τον έχασε το θέατρο. Παραξενεύτηκαν οι παριστάμενοι όταν τον άκουσαν να με αποκαλεί «δάσκαλε», καθώς με αγκάλιαζε, μετά την αριστουργηματική παράσταση του έργου «Φιλουμένα Μαρτουράνο», όπου συμπρωταγωνιστεί με την Ελένη Ράντου. Αλλά έκτος των άμεσων, έχω και έμμεσους «μαθητές». Αυτούς που ακολούθησαν την δημοσιογραφία, «ρουφώντας καθημερινά» τα κείμενα μου, όπως δηλώνει ο, εξαιρετικός στη γραφή του, Κώστας Γιαννακίδης.
Τώρα είναι η σειρά μου να ρουφώ εγώ τα δικά του κείμενα. Όπως το χθεσινό για τις προδιαγραφόμενες νέες κωλοτούμπες στο «Μακεδονικό», ιδίως από τον στρατάρχη Καμμένο. Και δεν αντέχω στον πειρασμό να μην αναδημοσιεύσω το μεγαλύτερο μέρος του:
Όλοι μας έχουμε βάλει τα γέλια σε κηδεία. Και δεν υπάρχει θεατής που να μην απολαμβάνει εκείνη τη σταγόνα χιούμορ να πέφτει μέσα σε ένα δραματικό θεατρικό έργο. Αν προσεγγίσεις έτσι τη στάση του Πάνου Καμμένου στο Μακεδονικό, τότε μπορεί και να την εκτιμήσεις. Δεν πρόκειται, βέβαια, για χιούμορ, αλλά για φαιδρότητα αποκαλυπτική της μιζέριας μας. Όμως, όπως και αν το δεις, αυτή η νότα ιλαρότητας ελαφρύνει, στο μέτρο του δυνατού, την ατμόσφαιρα.
Δυστυχώς υπάρχει και η αντίστροφη ανάγνωση των πραγμάτων. Δεν είναι αστείος ο Καμμένος. Αστείοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι που αποδεχόμαστε ως κομμάτι πολιτικής και όχι φάρσας τη στάση του.
Βλέπεις, λοιπόν, τον Κοτζιά με πομπώδες αριστοφανικό ύφος να ανακοινώνει ότι ο Καμμένος «δεν συμφωνεί με τον όρο “Μακεδονία” στα ελληνικά». Ρωτάς από εδώ, ρωτάς από εκεί, μιλάς με κανέναν κριτικό θεαμάτων και προσπαθείς να καταλάβεις τι στο διάολο σημαίνει όλο αυτό. Σημαίνει αυτό που φαντάζεστε: αν οι γείτονες λέγονται «Νέα Μακεδονία», ο Καμμένος δεν πρόκειται να τους αναγνωρίσει. Αν όμως λέγονται «Νόβα Ματσεντόνια», τότε δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα.
Τώρα, το ότι και το δικό μας «Μακεδονία» και το δικό τους «Ματσεντόνια», στην αγγλική, τη γαλλική, την κινέζικη, σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, είναι ένα και το αυτό, καθώς αποδίδεται με την ίδια λέξη, είναι «ψιλά γράμματα» για κάποιον που απλώς αναζητεί μια πρόφαση για να δικαιολογήσει την, μια ακόμη, κωλοτούμπα του.
Έχουμε τεράστια αποθέματα γελοιότητας να καταπιούμε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
