Δεν υπάρχει τελικά μεγαλύτερη παγίδα από το λαϊκισμό. Τον λαϊκισμό, έτσι όπως εκφράζεται από όλους εκείνους τους κυρίους και τις κυριούλες, οι οποίοι βγαίνουν από τηλεοράσεως και μιλάνε για την ακρίβεια στη λαϊκή, τα ρούχα από «δεύτερο» χέρι, τις ανισότητες του ασφαλιστικού και τους χλιδάνεργους (sic).
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες που περπατούν στο δρόμο και πέφτουν πάνω στην τηλεοπτική κάμερα, αντιμετωπίζουν τα σημαντικά κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα με μπόλικη δόση λαϊκισμού, ο οποίος μοιάζει πολλές φορές περισσότερο επικίνδυνος ακόμα και από τον έντονο ταξισμό.
Ο λαϊκισμός είναι επικίνδυνος γιατί προκαλεί μαζική αποχαύνωση και γκρεμίζει κάθε αντίσταση, που μπορεί να προέρχεται από την αντίληψη και την αισθητική. Δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στο φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό, την δεξιά και την αριστερά. Γι’ αυτό και πολύ συχνά δημιουργείται η εντύπωση ότι οι ιδεολογίες συγκλίνουν, καθώς τα βασικά ζητήματα, τα οποία μπαίνουν μπροστά στην ατζέντα, απλοποιούνται στο επίπεδο διλημμάτων υπέρ ή κατά της μετανάστευσης και του ναι ή όχι στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Η λαϊκή κουλτούρα (pop culture) του Άντι Γουόρχολ δεν έχει καμία σχέση με την κουλτούρα του Καρβέλα και της κυρά- Ρούλας, που τρέχει από κανάλι σε κανάλι. Αυτό για να μην μπερδεύουμε τη λαϊκή κουλτούρα με τη φτήνια του λαϊκισμού, με τον οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά.
Η πολυβραβευμένη Βρετανίδα συγγραφέας Ντόρις Λέσινγκ με τη συμπυκνωμένη σοφία που διαθέτει είπε: «Δεν είναι οι βλάκες περισσότεροι σήμερα. Είναι τα μίντια που τους προβάλλουν περισσότερο». Και αυτή η νέα πραγματικότητα πρέπει να μας βάλει σε μεγάλες σκέψεις σχετικά με αυτή την ιδιότυπη δικτατορία του λαϊκισμού την οποία βιώνουμε καθημερινά.
To κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στις 22.11.2007
Ιωάννα
