Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης μοιράζεται δημόσια το πιο βαθύ του «δεν ξεχνώ»
Θα μοιραστώ κάτι για πρώτη φορά.
Μεγάλωσα με ένα “δεν ξεχνώ” συνυφασμένο με την παιδική μου ηλικία.
Με ένα “δεν ξεχνώ” που το έβλεπα παντού.
Σε τοίχους, σε μεγάλες ταμπέλες στους δρόμους, σε καρτ ποσταλ, παντού.
Μεγάλωσα με αφηγήσεις για τον θείο μου τον Αντωνάκη, τον αδερφό της μητέρας μου, που σκοτώθηκε στον πόλεμο της Κύπρου, το 1974, μια μέρα μετά από τη μέρα που θα απολυόταν από φαντάρος.
Μεγάλωσα σε μια πατρίδα που πήρε όρκο να μην ξεχάσει μέχρι να δικαιωθεί.
Μεγαλώνω τα παιδιά μου σε μια πατρίδα που έχει πάρει τον ίδιο όρκο.
Με έναν λαό που 3 χρόνια αρνείται να ξεχάσει και ψάχνει να βρει δικαιοσύνη.
Για τους ανθρώπους που χάθηκαν, για τα παιδιά μας και τα παιδιά που θα έρθουν, για μας τους ίδιους, για το Μάτι, τη Μάνδρα, την Πύλο, την Ηλεία, το Σάμινα, τα πρώτα Τέμπη, για να μην επιτρέψουμε να συμβεί τίποτα από όλα αυτά ξανά.
Για τη Δικαιοσύνη.
Για τη Μνήμη.
Για όλα όσα οφείλουμε να μιλάμε με τη δύναμη της τέχνης.
Νόμιζα ότι ο Άμλετ* θα είναι μια δύσκολη παράσταση για τους συγγενείς των Τεμπών.
Έκανα λάθος.
Ήταν πιο δύσκολο για μένα να είμαι ανάμεσά τους και να βλέπω την παράσταση.
Τους ευχαριστώ θερμά που μας τίμησαν.
Τη Ρούλα Τζοβάρα
Τον Πάνο Ρούτσι
Τη Μαρία Καρυστιανού
Οι 57 νεκροί, ο ζωντανός νεκρός Γεράσιμος – Ιάσωνας Γεωργιάδης, οι επιζώντες και οι συγγενείς όλων αυτών θα είναι πάντα ο δικός μου εαυτός σε έναν καθρέφτη που έτυχε να μην κοιταχτώ ποτέ.
