Οι ελίτ, η αριστοκρατία είναι συχνά-πυκνά ο στόχος. Όχι αποκλειστικά σήμερα, αλλά και σε άλλες ιστορικές περιόδους. Οι ελίτ αντιμετωπίζονται με καχυποψία, ιδιαίτερα όταν η αριστοκρατία -με την έννοια της επικράτησης των άριστων- απειλεί τη μετριοκρατία.
Όπως γράφει στο New York Magazine o Andrew Sullivan με τίτλο “οι δημοκρατίες πεθαίνουν, όταν παραείναι δημοκρατικές” “όταν οι ελίτ είναι απεχθείς και δίνεται το ελευθέρας στον καθένα να κάνει ότι θέλει, τότε έχει φτάσει αυτό που θα μπορούσε να αποκληθεί δημοκρατία τελευταίου σταδίου” (ΝΥΜ, 1.5.2016).
Σε μια τέτοια περίπτωση, περιγράφει ο Sullivan, που οι γονείς συμπεριφέρονται ως παιδιά, οι καθηγητές φοβούνται τους μαθητές στην τάξη, τα ζώα θεωρούνται ίσα με τους ανθρώπους και οι ξένοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους πολίτες, ένας εν δυνάμει τύραννος μπορεί να επωφεληθεί της στιγμής.
Ο λόγος, λοιπόν, που χρειαζόμαστε τις ελίτ είναι για να παράξουν ηγέτες που θα αντιλαμβάνονται την έννοια της αριστείας και της καινοτομίας και δεν θα αποκλείουν λαμπρά μυαλά, μόνο και μόνο για να ανακυκλώσουν το σύστημα των αγράμματων. Ανθρώπους που θα εκμεταλλεύονται τις καλύτερες και τους καλύτερους για χάρη της κοινωνίας.
Αν σκεφτούμε, όπως σημειώνει ο Στάθης Καλύβας, ότι η Επανάσταση του 1821 υπήρξε σύλληψη μιας χούφτας εμπόρων και διανοουμένων, ότι η Φιλική Εταιρεία δημιουργήθηκε στην Οδησσό και ο Αδαμάντιος Κοραής ζούσε στο Παρίσι, θα καταλάβουμε πολύ εύκολα γιατί οι ελίτ είναι τόσο σημαντικές για τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία και γιατί είναι καλύτερα να έχεις τη “ρετσινιά της αριστείας” παρά τη βούλα της ανοησίας.
