Η σταθερή λογική του λογοκριτή

Η λογοκρισία είναι, από καταβολής παντός συστήματος εξουσίας, ένα από τα βασικότερα συστατικά στοιχεία του αυταρχισμού. Το βασικότερο δε επιχείρημα όλων των αυταρχικών εξουσιών και των λογοκριτών τους είναι ότι …προστατεύουν την ψυχική υγεία των …υπηκόων τους. Και πως το επιτυγχάνουν αυτό; Με μια απλή μέθοδο: Κρύβουμε, αποσιωπούμε, υποβαθμίζουμε ή και απαγορεύουμε παν ό,τι θεωρούμε δυσάρεστο. Και βομβαρδίσουμε τις «μάζες», με όλη την ένταση των προπαγανδιστικών μας μηχανισμών, με ό,τι η αυθεντία μας προκρίνει ως «ευχάριστο», ως «ορθό».
Δείγμα τυπικό αυτής της νοοτροπίας, αυτής της νοσηρής αντίληψης, περί του ποιο είναι το «καθήκον» των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων, αλλά και ποιος είναι «αρμόδιος να το προσδιορίσει, είναι οι κατά καιρούς δηλώσεις και αναρτήσεις του λαλίστατου αναπληρωτή υπουργού υγείας Παύλου Πολάκη. Με τελευταίο χαρακτηριστικό «χτύπημα» την προχθεσινή του ανάρτηση, στον προσωπικό του λογαριασμό στο «Τουίτερ». Την αναπαράγω με την μέθοδο της αντιγραφής και επικόλλησης, διότι ακόμη και η πληκτρολόγηση του είναι επιβεβαιωτική του μένους του κατά της ελευθεροτυπίας:
«ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΑΛΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ,απλα δεν υπάρχουν για Σκαι ,σταρ ,Αντενα και λοιπά ΜΜΕ της σαπίλας!!! ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ για τις δηλώσεις Μπακογιάννη για Κουφοντίνα και την έκρηξη στην εκκλησία στο Κολωνάκι δεκάλεπτα και οχταστηλα !!!!
Πουλάνε τρόμο και «δημοςκοπηςεις» μπας και βγάλουν τον Κυριακο για να αρχίσει να ρέει το «αερα» χρημα…
ΠΑΛΙ ΘΑ ΤΗΝ ΞΑΝΑΠΙΕΙΤΕ ΤΗ ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΔΑ.Το καλό δεν κρύβεται!!!».
Ανατριχιάζω στην ιδέα τι θα συνέβαινε αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος και οι όμοιοι του είχαν απόλυτη εξουσία δεσμείν και λύειν επί της λειτουργίας των μεσών ενημέρωσης. Διότι βεβαίως ο Πολάκης δεν είναι ο μοναδικός φορέας τέτοιων αντιλήψεων. Είναι πολλοί εκείνοι που, αν μπορούσαν, θα ασκούσαν λογοκρισία. Ώστε «το πόπολο», ο «λαουτζίκος» να «ενημερώνεται» μόνον όσα εκείνοι θεωρούν ως «καλά» νέα. Απλώς, οι περισσότεροι από αυτούς, είτε μετέχουν στην κυβέρνηση, είτε στελεχώνουν το κόμμα και τα εκτροφεία λογοκριτών της «Αυγής» του ΑΠΕ και της ΕΡΤ, δεν το κραυγάζουν. Ενώ για κάτι τύπους σαν τον Πολάκη, τον ανάξιο αχθοφόρο ιστορικού ονόματος της Αριστεράς, τον Νεφελούδη, τον διευθυντή του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού Θανάση Καρτερό, την Κατερίνα Ακριβοπούλου, ή τον Καψόχα, ισχύει το «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει». Ξεμασκαρεύεται σε πρώτη ευκαιρία.