Η στιγμή περνάει απαρατήρητη συνήθως. Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου περνάει και φεύγει. Επαναλαμβανόμενα, αδιάκοπα. Συνήθως δεν θυμόμαστε εύκολα τι είπαμε χθες στον καφέ, τι φάγαμε το βράδυ, ποιον συναντήσαμε.
Μέχρι που έρχεται η καθοριστική στιγμή. Για το καλό ή το κακό. Εκείνη που ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Εκείνη που τη θυμόμαστε με κάθε λεπτομέρεια. Από το τι φορούσαμε, πως στεκόμασταν, τι λέγαμε και ποιοι ήταν γύρω.
Αν η στιγμή φέρει το καλό γίνεται κομμάτι μιας ωραίας ανάμνησης. Αν, όμως, φέρνει το κακό, στοιχειώνει τα πάντα για πάντα. Γίνεται εκείνο το τρομακτικό τηλεφώνημα της νύχτας που έκοψε τη ζωή στο πριν και το μετά. Αυτή που όταν περάσει, τίποτα δεν γίνεται ξανά όπως πριν. Αυτή που αλλάζει τα πάντα.
Τέτοια ήταν η στιγμή το βράδυ της Πέμπτης για κάποιες οικογένειες στην Κοζάνη. Μια στιγμή που τρία νεαρά παιδιά, φίλοι, συμμαθητές, γείτονες, παιδιών φίλων για πολλούς από εμάς, έχασαν τη ζωή τους. Κι αυτό είναι γεγονός που δεν αλλάξει.
Τα σωστά λόγια είναι θησαυρός και ότι πιο δυσεύρετο σε αυτές τις στιγμές που όλοι ευχόμαστε να μην έρθουν ποτέ για κανένα. Κουράγιο στους γονείς, στα αδέλφια και στους δικούς τους ανθρώπους που μια και μόνο στιγμή του επιφύλαξε το δυσκολότερο φορτίο στη ζωή τους.
