Κι ενώ ζούμε περισσότερο συγκριτικά με άλλες εποχές, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε. Ζήστε έγκαιρα, είναι μια συνηθισμένη ευχή. Κατά το μότο ζήσε γρήγορα, πέθανε νωρίς και άφησε πίσω σου ένα ωραίο πτώμα, που ταιριάζει απόλυτα σε κινηματογραφικούς ήρωες -τύπου Τζεϊμς Ντιν ή Έιμυ Γουάϊνχαουζ- που έφυγαν νωρίς.
Η ζωή είναι στο γρήγορο. Όπου γρήγορο δε σημαίνει ανάλαβε τις ευθύνες σου έγκαιρα, αλλά κάνε ότι κάνουν οι μεγάλοι πιο νωρίς.
Μικρές κυρίες ετών τεσσάρων με βαμμένα νύχια και πασπαλισμένες με γκλίτερ. Μικροί κύριοι, fashion icons απο τα γεννοφάσκια τους. 16άρες που μοιάζουν τριαντάρες και πενηντάρες που παίζουν τις 20άρες είναι μερικές απο τις παράπλευρες απώλειας της ζωής στο γρήγορο που όταν πάρει την κατηφόρα, μετά θυμάται να γυρίσει σε slow motion.
Κάποιοι θέλουν να αλλάξουν levels (επίπεδα) στο βίντεοπαιχνιδό τους πολύ γρήγορα. Να συμπιέσουν το χρόνο, χωρίς να απολαύσουν αυτά που φέρνει μαζί του.
Εκεί που μένουμε για πάντα παιδιά είναι στο θέμα των ευθυνών που απορρέουν απο τη νομοτελειακή ευθυγράμμιση με το βέβαιο για όλους μέλλον.
Η ευθύνη δεν είναι, όμως, το βασικό στοιχείο που ξεχωρίζει το γεροντο-έφηβο που βάφει τα μαλλιά κομοδινί, παίζοντας (έτσι νομίζει!) κρυφτούλι με το χρόνο, απο εκείνον που περνάει νορμάλ τα στάδια της ζωής και αντιλαμβάνεται ότι συλλέκτης εμπειριών δε σημαίνει απαραίτητα κυνηγός άτσαλων στιγμών σαν να μην υπάρχει αύριο; Δεν είναι τα πάντα yolο… (στη νεανική αργκό yolo=ζεις μονάχα μια φορά)
