Πριν ξεκινήσω για την Ικετηρία και το Κλειστό της Λευκόβρυσης, είχα τη βαρεμάρα μιας κουραστικής μέρας. Όταν πέρασα από το σπίτι για να αλλάξω παπούτσια και να φορέσω τα σταράκια μου (αποδείχθηκε σοφή επιλογή), ήμουν ένα βήμα από το να «κάψω» το σενάριο της θεατρικής βραδιάς. Ευτυχώς που δεν το έκανα.
Γιατί η Ικετηρία είχε μια σπουδαία ιστορία να μου διηγηθεί, τοποθετημένη μαγικά στο χώρο του Κλειστού της Λευκόβρυσης, όπου οι ικέτες ένα χρόνο πριν είχαν χτυπήσει τις δικές μας πόρτες. Πόρτες που άνοιξαν, χωρίς φόβο, αγνοώντας το τι θα πει ο κόσμος και αψηφώντας κάθε είδους οδηγίες για το αντίθετο…
Δεν πίστευα ότι θα δακρύσω. Ήταν, όμως, αδύνατο να το αποφύγω, βλέποντας από ψηλά τις ικετηρίες (κλαδιά ελιάς περιτυλιγμένα με άσπρο μαλλί προβάτου), αιώνια σύμβολα των κυνηγημένων ικετών-επαιτών της ασυλίας, να κουνιούνται μάταια και τελικά να τις καταπίνουν τα τρικυμισμένα νερά του Αρχιπελάγους. Δεν μπορεί να μην σε επηρεάσει το πέρασμα δίπλα από τα απομεινάρια μιας «άλλοτε ζωής», ακόμα κι αν ξέρεις ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι θεάτρου που μιμείται, ωστόσο, ένα παιχνίδι της ζωής.
Η Ικετηρία είναι μια θεατρική εμπειρία, για όσους καταλαβαίνουν ότι η προσφυγιά είναι «κοστούμι δανεικό» και η ανθρωπιά το μόνο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε.
Ιωάννα
