Ομολογώ ότι μόνο θυμηδία μου προκαλούν οι αναλύσεις και οι τίτλοι μέσων ενημέρωσης για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Τουρκία. Όλοι αυτοί που μιλούν και γραφούν για «Πύρρειο νίκη», η ακόμη και για «ουσιαστική πολιτική ήττα» του νεοϊσλαμιστή «σουλτάνου» της Άγκυρας, Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν, παραγνωρίζουν την αξία και την διαχρονική και διατοπική ισχύ ενός πανάρχαιου πολίτικου αξιώματος: Μακάριοι οι κατέχοντες.
Το ουσιώδες λοιπόν είναι ότι ο Έρντογαν, για μια ακόμη φορά, όπως γίνεται συνεχώς από το 2004, όταν εξελέγη για πρώτη φορά δήμαρχος του μητροπολιτικού δήμου Κωνσταντινουπόλεως, βγαίνει από τις κάλπες νικητής. Και δη με μια νίκη που του εξασφαλίζει το προνόμιο να αλλάξει ολόκληρο το πολίτικο σύστημα στην Τουρκία, καθιστάμενος … δημοκρατικός μονάρχης. Με δικαίωμα όχι μόνο να σχηματίζει η να διαλύει την κυβέρνηση, της οποίας θα προΐσταται, χωρίς ενδιάμεσο πρωθυπουργό, αλλά ακόμη και την τουρκική εθνοσυνέλευση. Και φυσικά να θέτει έκτος νόμου κόμματα και πολιτικούς, να διορίζει την στρατιωτική ηγεσία, τους δικαστές και τους πανεπιστημιακούς της αρεσκείας του.
Συνοπτικώς ο Έρντογαν νίκησε όχι μόνον τους σημερινούς πολιτικούς αντίπαλους του, αλλά και τον «πατερούλη» της σύγχρονης Τουρκίας, τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Διότι τελείωσε, με την απόλυτη κυριαρχία του, το καθεστώς του «κοσμικού» κράτους που είχε επιβάλει ο ηγέτης του κινήματος των Νεότουρκων. Η Τουρκία γίνεται ισλαμικό κράτος. Με το ισλαμικό κίνημα να ελέγχει όλους τους κρίσιμους θεσμούς της δημόσιας ζωής.
Βλέπω μερικούς που υπερβάλλουν το ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα η πλειοψηφία των πολιτών τήχθηκε υπέρ του ΟΧΙ. Είναι μια «παρηγοριά στον άρρωστο». Σαν αυτή που ακούγαμε τα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδας, όταν τα δικά μας αστικά κέντρα ψήφιζαν πιο «προοδευτικά» από την ύπαιθρο.
Το κύριο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι αν η συγκεκριμένη αλλαγή καθεστώτος στην Τουρκία είναι «για το καλό μας» η το αντίθετο. Και εδώ, δυστυχώς, τα πράγματα είναι ακόμη πιο θολά. Διότι οι πλέον υστερικές κραυγές, τόσο για το μεγάλο πρόβλημα της Κύπρου, όσο και για τα νησιά του Αιγαίου, δεν εκπορεύονται τόσο εκ στόματος Έρντογαν, όσο από τον μονίμως ηττημένο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, που …διεκδικεί μερικές δεκάδες νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο, ενώ ζητά και …επέκταση του Αττίλα, που είναι μέγα επίτευγμα των «κεμαλιστών».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
www.massavetas.gr
