Η πόλωση στο δημόσιο λόγο είναι διάχυτη. Ακραίες εκφράσεις, έντονη συναισθηματική φόρτιση, απουσία επιχειρηματολογίας χαρακτηρίζουν τη δημόσια συζήτηση. Ταυτόχρονα, απουσιάζουν τα ίδια τα γεγονότα, τη θέση των οποίων παίρνουν ανοίκειες επιθέσεις επί προσωπικού.
Το γράφαμε και πάλι τις προάλλες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έφερε και πάλι στην επιφάνεια τα χειρότερα αντανακλαστικά μας. Μέχρι προχθές, ο καυγάς ήταν για τη συναυλία και γιατί οι καλλιτέχνες δεν καταδίκασαν, ως όφειλαν, τον Πούτιν. Χθες, ήρθε η ομιλία Ζελένσκι στη Βουλή και το μήνυμα μέλους του Τάγματος Αζόφ στο πλαίσιο αυτής. Το γεγονός πυροδότησε σφοδρές αντιδράσεις και επισκίασε την ομιλία αυτή καθαυτή.
Δεν θα σταθούμε στο αν επικοινωνιακά η επιλογή αυτή ήταν σωστή (όχι, αφού παραμέρισε το ίδιο το γεγονός που ήταν η ομιλία Ζελένσκι), ούτε αν ήταν πολιτικά ορθή (και πάλι μάλλον όχι αφού και η ίδια η κυβέρνηση τη χαρακτήρισε σφάλμα) ή και θεσμικά ορθή (αφού αγνοήθηκε ο Κανονισμός της Βουλής).
Θα σταθούμε, όμως, στην ουσία που είναι ότι ο Ζελένσκι μίλησε για τη φρικτή βαρβαρότητα του πολέμου, την οποία δεν πρέπει να αγνοήσουμε. Αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία πρέπει να σταματήσει και είναι και δική μας ευθύνη να το διεκδικήσουμε. Όλα τ’ άλλα είναι ιστορίες για τα σόσιαλ μίντια.
