Πως γίνονται άραγε τα παιδιά ανεκτικά; Πως μαθαίνουν να αντιλαμβάνονται και να εκτιμούν την αξία της διαφορετικότητας και του σεβασμού; Αρκούν οι κανόνες σωστής συμπεριφοράς για να μάθουν ή χρειάζεται και κάτι άλλο;
Είναι φανερό ότι το οικοσύστημα της σχολικής τάξης άλλαξε. Αυτό το διαχρονικά ταξικό σύστημα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλονται, διαταράσσεται απο τις αλλαγές που φέρνουν μαζί τους οι ‘επίδοξοι εισβολείς’.
Μην πάει ο νους σας στο κακό. Μαθητές και μαθήτριες είναι οι «εισβολείς» που απλά ξεχωρίζουν γιατί είναι μαύροι, μουσουλμάνοι, τσιγγάνοι, Αλβανόπουλα, παιδιά που κυκλοφορούν σε αναπηρικό καρότσι, καρκινοπαθή παιδιά και πάει λέγοντας. Μήπως είναι απλά σπόροι μιας διαφορετικής σποράς;
Ιστορίες διαφορετικότητας, τις οποίες προς το παρόν η σχολική τάξη δυσκολεύεται να αξιοποίησει για να βγάλει πλούτο και γι’ αυτό απο κεκτημένη ταχύτητα και μεγάλη ανασφάλεια επιλέγει να περιθωριοποιεί.
Πως αλλάζει αυτό; Καθόλου εύκολα, αν δεν αλλάξει ο κάθε γονιός που αντανακλαστικά βγάζει φόβο απέναντι στο διαφορετικό, αλλά κι ο κάθε εκπαιδευτικός που θα πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και να αναζητήσει τα κατάλληλα εκπαιδευτικά εργαλεία για να κάνει την αίθουσα όαση παιχνιδιού και όχι εργαστήριο αναπαραγωγής στερεοτύπων.
Όλο αυτό θέλει γνώση, αλλά κυρίως θέλει αγάπη, για να γίνει με τους σωστούς όρους το μπόλιασμα και να μην πέσει θύμα της πολιτικής ορθότητας, αλλά και κάθε είδους υπερβολής.
Ιωάννα
