Διαβάζοντας τα επίσημα έντυπα του ΣΥΡΙΖΑ, την «Αυγή» και την «Εφημερίδα των Συντακτών», αλλά και τις δηλώσεις πλείστων στελεχών του, διαπιστώνει κανείς μια ανίερη προσπάθεια …αγιοποίησης του Κουφοντίνα, μέσω παραλληλισμού του, ως απεργού πείνας, με τον χαρακτηρισθέντα ως «άγιο» του ιρλανδικού κινήματος, και ως «το γελαστό παιδί», τον Μπόμπι Σαντς. Που πέθανε το 1981, σε ηλικία 27 ετών, μετά από απεργία πείνας 66 ημερών.
Το κάνουν επειδή απλώς είναι ανιστόρητοι, ή γνωρίζουν μεν την ιστορία του Σαντς, αλλά καταφεύγουν σε αποσιώπηση της, για να εξυπηρετήσουν, με ιερόσυλο τρόπο, τις σκοπιμότητες τους; Η απάντηση στην κρίση των αναγνωστών. Εγώ απλώς παραθέτω μερικά δεδομένα, που μας θυμίζει τόσο η παγκοσμίως αποδεκτή διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια, αλλά και ένα συγκροτημένο κείμενο του Γιώργου Μπαλγκά στο “Protagon.gr”.
*** Ο Ρόμπερτ Σαντς γεννήθηκε στο Μπέλφαστ σε μια εποχή που ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ήταν να είσαι Καθολικός. Το σπίτι του βρισκόταν σε γειτονιά Προτεσταντών και από μικρός κατάλαβε πόσο λάθος επιλογή ήταν αυτή. Ήταν μόλις 6 ετών όταν το μεγάλο μυστικό αποκαλύφθηκε και άρχισαν οι παρενοχλήσεις και οι απειλές από τους γείτονες.
*** Στα 15 του Σαντς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί ως μαθητευόμενος σε εταιρία κατασκευής λεωφορείων. όπου οι αγγλόφιλοι προτεστάντες συνάδελφοι του τον έστησαν στον τοίχο λέγοντας πως «ένα ιρλανδικό απόβρασμα δεν είχε θέση ανάμεσά τους». Όλοι με περιβραχιόνια της προτεσταντικής νεολαίας. Ο νεαρός Μπόμπι είχε δύο δρόμους μπροστά του, της υποταγής και της ταπείνωσης ή της αντίδρασης. Και έτσι βρέθηκε στην αγκαλιά του παράνομου «Ιρλανδικού Ρεπουμπλικανικού Στρατού «. Λιγότερο από 10 χρόνια αργότερα, το 1981, σε ηλικία 27 ετών και έχοντας περάσει πάνω από έξι χρόνια στις φυλακές, έκλεισε τα μάτια του έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας.
*** Ο Σαντς δεν εξέτιε καταδίκη σε πολλαπλά ισόβια για δολοφονίες ένδεκα ανθρώπων, όπως ο Κουφοντίνας, αλλά ποινή φυλάκισης 14 ετών για «παράνομη κατοχή όπλων».
*** Λίγες μέρες πριν από τον θάνατο του είχε εκλεγεί μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου, είχε δηλαδή πραγματική λαϊκή αποδοχή, από ένα τμήμα των κατοίκων της Βόρειας Ιρλανδίας, που αντιλαμβανόταν την αγγλική επικυριαρχία, βάσει της θρησκευτικής διαίρεση, στην πατρίδα τους, ως κατοχή.
Κοινώς άλλα τα μάτια του καταπιεσμένου που επαναστάτησε και άλλα του δολοφόνου χωρίς αιτία.
