Όπως είναι γνωστό, τα 93α Όσκαρ,ή, πιο επίσημα, Βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ολοκληρώθηκαν πριν μερικές μέρες, όχι όμως μόνο σε έναν από τους συνήθεις τόπους διεξαγωγής τους, αλλά, συμβαδίζοντας με τα δεδομένα της Covid εποχής, και στο λιγότερο φανταχτερό σιδηροδρομικό σταθμό του Λός Άντζελες.
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν έχω παρακολουθήσει πολλές από τις φετινές προτεινόμενες ταινίες των Όσκαρ. Ούτε και πολλές από τις νικητήριες. Αλλά από όσες είδα, μπορώ να θεωρήσω ότι το επίπεδο του φετινού διαγωνισμού ήταν πολύ καλό, τόσο θεματικά όσο και καλλιτεχνικά ως σύνολο. Οι φετινές ταινίες είχαν θέματα που δεν είναι εύκολα, ή εύπεπτα. Το αντίθετο μάλλον. Από τον αγώνα επιβίωσης στην αμερικανική ύπαιθρο στο «Nomadland», σε ένα ζευγάρι που προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του μετά την δολοφονία της νεαρής κόρης τους σε μια σφαγή στο σχολείο στο κινούμενο σχέδιο «Άν συμβεί κάτι, σας αγαπώ», και από τους Μαύρους Πάνθηρες στο «Ο Ιούδας και ο μαύρος μεσσίας», στο βιασμό στο «Promising young woman»(«Πολλά υποσχόμενη νεαρή γυναίκα»), η φετινή τελετή είχε να κάνει με ταινίες που κοιτάζουν θέματα σημαντικά, επίκαιρα, πολλά από αυτά αναπόδραστα αληθινά και κοντινά μας, και θέματα που κι εμείς οι ίδιοι οφείλουμε να δούμε και να λύσουμε.
Μία από τις μεγάλες εκπλήξεις της βραδιάς φυσικά, ήταν η απονομή του βραβείου Ά αντρικού ρόλου στον Άντονι Χόπκινς, αντί για τον εκλειπόντα Τσάντγουικ Μπόουζμαν, γνωστό στο ευρύτερο κοινό από την ερμηνεία του στο «Μαύρο Πάνθηρα», βασισμένο στον ομώνυμο χαρακτήρα κόμικς της Μάρβελ, μια ταινία που που αποτέλεσε γεγονός και ήδη είναι σταθερή αναφορά της πόπ κουλτούρας, κάτι που μάλλον δεν θα μειωθεί, αλλά μάλλον θα αυξηθεί. Μάλιστα, οι παραγωγοί του σόου, μη γνωρίζοντας, όπως και οι περισσότεροι, το αποτέλεσμα, άλλαξαν τη σειρά αρκετών βραβείων της βραδιάς, ανάμεσά τους και αυτού της Καλύτερης Ταινίας με αυτό του Ά αντρικού ρόλου, το οποίο μεταφέρθηκε έτσι στο τέλος, με αναμενόμενο αποτέλεσμα το βραβείο να πάει στον Τσάντγουικ Μπόουζμαν.
Όταν ανακοινώθηκε ότι ο Χόπκινς πήρε το Όσκαρ, η Ακαδημία παρέλαβε το βραβείο έκ μέρους του, αφού δεν παρευρέθηκε στην τελετή. Γενικά, η τελετή καταγράφηκε ως αυτή με την μικρότερη τηλεθέαση στην ιστορία της, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, και παρόλο που οι ταινίες ήταν αξιόλογες, μπορεί να γίνει συζήτηση για κλίση των μελών της Ακαδημίας για απονομή των βραβείων σε καλλιτέχνες που ανήκουν σε μειονότητες και ταινίες που αναδεικνύουν τα προβλήματα μειονοτήτων και άλλων πολιτισμών, ή ακόμη και την επικοινωνία ανάμεσα στις μειονότητες και τους δυτικούς, στον πολιτισμό των δυτικών. Αυτό φυσικά δεν μειώνει μια καταπληκτική ταινία, αλλά εγείρεται το ερώτημα του αν έχουν παραβλεφθεί ταινίες που θα μπορούσαν να είναι στα Όσκαρ, για χάρη της πολιτικής ορθότητας.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο ωστόσο για μένα δεν είναι άλλος από την επικράτηση των πλατφορμών, και ιδιαίτερα του Netflix, στην φετινή διοργάνωση, με το Netflix να έχει 9 ταινίες σε υποψηφιότητες, το Amazon Prime να έχει 3, και τις εταιρείες παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών Electronic Arts, Oculus και Respawn Entertainment να είναι υποψήφιες, και να πηγαίνουν σπίτι με το χρυσό αγαλματίδιο για Ντοκυμαντέρ Μικρού Μήκους με το «Κολέτ». Φαίνεται πως ειδικά τώρα γίνεται πια ξεκάθαρο ότι η βιομηχανία αλλάζει. Το επόμενο διάστημα θα δείξει αν πρόκειται για μια αλλαγή που ήρθε να γίνει ή μια πρόσκαιρη αλλαγή. Μέχρι τότε, δείτε ταινίες στα σπίτια σας, κι όταν τα σινεμά ανοίξουν, θα ορμήξουμε μέσα με ανυπομονησία και πάθος.
*Ο Ωριγένης Τσιώνας είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος
