Συνομήλικοι δεν υπήρξαμε. Ούτε συνάδελφοι επαγγελματικά. Μήτε γείτονες. Δεν συνυπηρετήσαμε στο στρατό. Ούτε μαθητεύσαμε μαζί στο σχολείο.
Παρ’ όλα αυτά, η μοίρα τάφερε έτσι, ώστε να συναντηθούμε και να γνωρισθούμε σ’ ένα άλλο μεγάλο σχολείο. Στο σχολείο των στίβων, των γηπέδων, όπου με εκατοντάδες άλλες προσώπων νοιώθαμε ανάμεικτα συναισθήματα, χαρές και λύπες και ζούσαμε συγκινητικές στιγμές!…
Η αναφορά γίνεται στο πρόσωπο του Σωκράτη Κιτσόπουλου, του συνταξιούχου Οδοντιάτρου και πρώην Προέδρου του Φ.Σ. «Κοζάνη», ο οποίος, στα μέσα της ληγούσης εβδομάδος, άφησε την τελευταία του πνοή και «έβαλε πλώρη» για το μεγάλο ταξίδι!…
Τον μεταστάντα είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα γήπεδα ως μία φυσιογνωμία, που ξεχώριζε από πολλούς, για την μετριοφροσύνη, την μετριοπάθεια, την προσγειωμένη σκέψη, την λογική ωριμότητα. Ήταν αξιαγάπητος στις συναναστροφές του. Απεχθάνονταν τους εξτρεμισμούς, τις ακρότητες, την διπροσωπία και έλεγε «τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη». Ήταν φιλεύσπλαχνος, συμπαραστάτης των οικονομικά αδυνάτων και ως αυτοδημιούργητος, συνεχώς επανελάμβανε: «Κανένας δεν πρέπει να ξεχνά, πως ήταν, όταν ξεκίνησε το επάγγελμα, τη δουλειά του και να μη παίρνουν τα μυαλά του αέρα, εάν προκόψει αργότερα»!…
Τα χαρίσματα αυτά, τα αξιοποίησε πρωτίστως στην επαγγελματική του καριέρα, αποκτώντας την εμπιστοσύνη και εκτίμηση της πολυπληθούς πελατείας του. Άσκησε την χειρουργο – οδοντιατρική επιτυχώς, με συνέπεια και συνέχεια επί τρεις και πλέον δεκαετίες, αποχωρήσας ευδοκίμως της ενεργού δράσεως, όταν «επήλθε το πλήρωμα του χρόνου».
Ενυμφεύθη την Αναστασία, λατρευτή σύζυγο, η οποία του συμπαραστάθηκε υπομονετικά κυρίως στο στάδιο της δοκιμασίας του, και στοργική μητέρα, με την οποία απέκτησαν δύο υιούς, τον Ιωάννη (γνωστό Συμβολαιογράφο της Κοζάνης) και τον Ηρακλή (χειρούργο οδοντίατρο) διάδοχο στο επάγγελμά του. Ευτύχησε να δει νύφες και εγγόνια.
Η ευθύτητα του χαρακτήρα του και οι σταθερές του απόψεις ενοχλούσαν ωρισμένους, οι οποίοι, κατά καιρούς, του προσέφεραν «αντί του μάνα, χολήν»!… Έτσι, όμως, του έδιναν την ευκαιρία να «ξεχωρίζει τη βρίζα από το σιτάρι»!…
Αυτά ήσαν μερικά από όσα συζητούσαμε, από τότε που γνωρισθήκαμε και καθώς διεπίστωνε σταδιακά ότι είχαμε «κοινό παρανομαστή» σε πολλά από τα διαδραματιζόμενα.
Τον Φεβρουάριο του 1970, μετά από απόφαση του Ν.Ε.Σ.Α.. Κοζάνης, γίναμε συνεργάτες με κοινό σκοπό. Κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε (οι δυό μας και οι Τάσος Εμμανουηλίδης και Χαράλαμπος Αθανασιάδης) τέσσερα μέλη του υπό την Προεδρία του αειμνήστου Ελευθερίου Βέλλιου Δ.Σ. του Φ.Σ. «Κοζάνη», τα οποία αδιαφορούσαν και απουσίαζαν από τις εκδηλώσεις του σωματείου. Η συμβολή των νέων τεσσάρων διοικητικών μελών ήταν θετική, καθώς το σωματείο μας σημείωσε τις απαιτούμενες επιτυχίες και παρέμεινε στην Β’ Εθνική.
Τον Ιούλιο του 1970, μετά από Γενική Συνέλευση για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. στο Φ.Σ. «Κοζάνη», ο Σωκράτης Κιτσόπουλος, εξελέγη Πρόεδρος, με συνεργάτες του τους: Ιωαν. Τζέτη, Δημ. Κλείδη, Τάσο Εμμανουηλίδη, Ιωαν. Δημουδιά, Εμμαν. Σιώμο ή Καραπέτσα και Παρμ. Πατιά. Μετά από μία πολυκύμαντη αρχικά πορεία του σωματείου στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, η ομάδα εύρισκε σιγά – σιγά τα «πατήματά» της και με ένα παρατεταμένο «φίνις» επιτυχιών, στον Β’ γύρο, ετερμάτισε στην 6η θέση με 67 βαθμούς, ισόβαθμη του 5ου Μακεδονικού Θεσ/νίκης και του 7ου Κιλκισιακού. Ήταν η υψηλότερη θέση του Φ.Σ. «Κοζάνη» στο πρωτάθλημα Β’ Εθνικής από την συμμετοχή του σ’ αυτό!…
Την επομένη περίοδο (1971-72), ο Σωκράτης Κιτσόπουλος και τρεις συνεργάτες του (Κων. Παπαγιάννης, Δημ. Κλείδης, Παναγ. Αποστολίδης), καίτοι εξελέγησαν ως μέλη του Δ.Σ., υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους για «το καλό του Σωματείου», το οποίο, όμως, υπό την Προεδρία του Ιωαν. Πιπιλή, υπεβιβάσθη στην Ερασιτεχνική Κατηγορία.
Στην Ερασιτεχνική Κατηγορία παρέμεινε η «Κοζάνη» και την περίοδο 1972-73, μολονότι είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια στην Ε.Π.Σ.Β.Δ.Μ. Στον αγώνα μπαράζ, όμως, του ειδικού πρωταθλήματος της Ε.Π.Ο., με αντίπαλο τον ισόβαθμό της, Αχιλλέα Φαρσάλων, ηττήθη 1-0, στο ουδέτερο γήπεδο της Καλαμαριάς, χάνοντας ταυτόχρονα και την άνοδό της στην Β’ Εθνική.
Την επάνοδό της στην Β’ Εθνική επέτυχε η «Κοζάνη» την περίοδο 1973-74, υπό την Προεδρία του Σωκράτη Κιτσόπουλου, ύστερα από μία περιπετειώδη πορεία και κατατρεγμό εις βαρος της από τη διαιτησία, στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ.Β.Δ.Μ., αλλά κυρίως στο ειδικό πρωτάθλημα και ετερμάτισε πρώτη στον όμιλό της με 15 βαθμούς, έναντι ανά 14 β, της Αλεξάνδρειας και της Νεάπολης Θεσ/νίκης. Μάλιστα, στην επιτυχία αυτή, το Δ.Σ. είχε παραμείνει με 4 μόνον μέλη (Σ. Κιτσόπουλος, Π. Αποστολίδης, Δ. Κλείδης, Δ. Γκιαούρης) και έχοντας επιτρατεύσει στους τελευταίους αγώνες της τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Μωϋσή Γεροντίδη, στη θέση του προπονητή της.
Ο Σωκράτης Κιτσόπουλος υπήρξε ένας αθόρυβος «σκαπανέας» του αθλητισμού, με ιδιαίτερη προσφορά στο τοπικό ποδόσφαιρο.
Η συμβολή του στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Κοζάνης υπήρξε σημαντική και πολύτιμη.
«Έφυγε», έχοντας ήσυχη την συνείδησή του ότι έπραξε το καθήκον του τόσο ως επαγγελματίας, όσο και ως ποδοσφαιρικός παράγων.
Καλό ταξίδι, Πρόεδρε!…
ΔΗΜ. ΚΛΕΙΔΗΣ
