Άργησε, αλλά μας το «έσκασε» το παραμύθι ο υπουργός Παιδείας. Προσανατολίζεται, λέει σε σαρωτικές αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αγαπημένο σπορ των υπουργών παιδείας οι σαρωτικές αλλαγές. Λες και πάει σετ με την καρέκλα. Όσο πιο πολλές, τόσο πιο καλά. Για τους ίδιους φυσικά και όχι για τους μαθητές, τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς.
Κανείς δεν αναγνωρίζει σε κανέναν προκάτοχο τα σωστά. Απασχολείται κυρίως στο πως θα βάλει την πινελιά του, αφήνοντας, όπως πάντα, στην απ’ έξω τα πραγματικά προβλήματα που είναι όλη αυτή η μπίζνα των εξετάσεων εκτός σχολείου και εκτός φορολογούμενων επιχειρήσεων, δηλαδή φροντιστηρίων. Με άλλα λόγια μένουν στο απυρόβλητο τα μαύρα.
Τόσα χρόνια, λοιπόν, πάθαμε πολλά. Αλλά δεν μάθαμε τίποτα ούτε για το πως γίνονται οι αλλαγές, ούτε για το πως πρέπει να τις διαχειριζόμαστε. Ο Μπίσμαρκ έλεγε «προτιμώ να μαθαίνω απο τα λάθη των άλλων». Κάποιοι εδώ δεν θέλουν να μάθουν ούτε απο τα δικά τους, ούτε απο των άλλων.
Έχουμε γράψει δεκάδες φορές για τον πειραματισμό που γίνεται στου κασίδη το κεφάλι. Γιατί εκεί είναι πιο εύκολο, αφού τα αποτελέσματα δε φαίνονται άμεσα. Όταν, όμως, φαίνονται είναι αργά κι έχουν ήδη καταδικαστεί γενιές ανθρώπων.
Ιωάννα
