Μία ψευδαίσθηση και μία ουτοπία μοιάζει να είναι ότι περιμένουμε να γυρίσουμε σε αυτό που ξέραμε. Κουτό πραγματικά να πιστεύουμε ότι θα γυρίσουμε στην υποτιθέμενη κανονικότητα που ζούσαμε πριν από όλο αυτό.
Άλλωστε τι ορίζεται ως πραγματικότητα; Και τι ως κανονικότητα;
Πιστεύουμε ότι ζούσαμε σε μία κανονικότητα και περιμένουμε κάποιος, ωσάν Μεσσίας, να μας γυρίσει πίσω σε αυτό.
Δεν υπάρχει κανονικότητα. Μετά από κάθε μεγάλο γεγονός βίαιο ή μη ο άνθρωπος δεν γυρνάει ποτέ εκεί που ήταν. Είναι νομοτελειακό. Καταστάσεις όπως αυτή που ζούμε, δεν αφήνουν μόνο κοινωνικά κατάλοιπα, αφήνουν κατάλοιπα στον καθένα από μας.
Ας πάρουμε την απλή εκδοχή θανάτου ενός δικού μας ανθρώπου. Μετά από αυτό ούτως ή άλλως κανονικότητα μας δεν είναι ίδια. Ας πάμε πίσω στα 90s και το μεγάλο πάρτι του 2004. Θαρρεί κανείς ότι ζούμε την ίδια κανονικότητα με τότε; Σαφώς και όχι. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάποιες φορές αλλάζουμε την κανονικότητα μας ομαλά και σταδιακά και έτσι μας επηρεάζει ελάχιστα, και άλλες φορές την αλλάζουμε βίαια λόγω καταστάσεων, όπως αυτή που ζούμε.
Μετά από αυτό δεν θα γυρίσουμε ποτέ σε αυτό που κάποιοι θεωρούν κανονικότητα. Μετά από αυτό, θα φτιάξουμε μία νέα κανονικότητα και θα μάθουμε να ζούμε με αυτή. Η προσαρμοστικότητα άλλωστε είναι προνόμιο του ανθρώπου. Ίσως η νέα κανονικότητα να μην είναι και τόσο κακή…
Παράδειγμα αν τα τραπέζια μας μείνουν αραιά, ίσως καταλάβουμε ότι τελικά τα εστιατόρια έχουν και μια ιδιωτικότητα στην ταυτότητά τους και το είχαμε ξεχάσει. Ή ότι τα αντισηπτικά είναι μια κίνηση υγιεινής που ίσως έπρεπε να υιοθετήσουν όλοι και άλλα πολλά. Το βασικότερο θέμα που προκύπτει, είναι να δούμε ότι την κανονικότητα τη φτιάχνουμε και την ορίζουμε εμείς. Είναι λοιπόν, η ώρα να δούμε αν στη νέα κανονικότητα η ανθρωπιά θα παίξει τον πρώτο ρόλο ή αν απλά το πείσμα μερικών θα διαχωρίσει την κοινωνία.
Τελικά ίσως αυτή η θεωρία ότι θέλουν να μας διχάσουν, να μην είναι τίποτα άλλο από το τι θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια και να αποποιούμαστε την ευθύνη των όσων προκαλούμε. Δεν θαρρώ ότι κάποιος θέλει να μας διχάσει. Πιστεύω ότι μας λείπει η κοινωνική αλληλεγγύη και το κοινωνικό ενδιαφέρον για τον δίπλα, πράγμα το οποίο μας κάνει να βάζουμε στον εγωισμό μας πάνω από το κοινό συμφέρον και την κοινωνία.
Ας ελπίσουμε αυτή να μην είναι η νέα μας κανονικότητα.
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
