Τα γεγονότα επιβάλλουν να ξεκινήσω από την τελευταία παράγραφο του χθεσινού κείμενου:
«Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης, εύχομαι απλώς να είμαστε όσο γίνεται πιο φειδωλοί στα λόγια, αφήνοντας τον Έρντογαν να εκτίθεται διεθνώς, και να στρέψουμε την προσοχή μας στα έργα. Στο πως θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε πρόκληση. Από «επίσημη» επιθετικότητα έως καλοστημένη προβοκάτσια». Και βεβαίως, όταν τα έγραφα αυτά, είχα, πρωτίστως, κατά νου τον επεισοδιακό υπουργό Αμύνης Πάνο Καμμένο.
Αλλά, φευ, το ίδιο βράδυ, ο Πάνος Καμμένος, συνομιλώντας με τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, διάπραξε νέο ατόπημα όταν αποκάλεσε τον πρόεδρο της Τουρκίας «τρελό». Εγώ κι εσείς μπορούμε να χαρακτηρίζουμε τον Ταγίπ Έρντογαν, που γυαλίζει το μάτι του, όπως θέλουμε. Χωρίς αυτό να έχει κόστος. Αλλά οποιουσδήποτε υπουργός μιας ελληνικής κυβέρνησης, που αυτή την ώρα προσπαθεί να διαπραγματευθεί με την τουρκική για την τύχη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται στην Αδριανούπολη, πρέπει να προσέχει τι εκστομίζει.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον «καθ’ ύλην αρμόδιο» υπουργό, που φέρει την πρώτη ευθύνη για το που θα οδηγηθούν τα πράγματα σχετικώς με την τύχη των δύο στρατιωτικών μας. Εκτός αν εκείνο που επιδιώκει ο κ. Καμμένος είναι να …μονιμοποιηθεί η κράτηση τους, ώστε να δικαιωθεί την …προφητεία που διατύπωσε, προς τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, ότι οι δυο Έλληνες θα μείνουν στις τουρκικές φυλακές ίσως και για δεκαπέντε χρόνια!!
Ωραίο πασχαλιάτικο μήνυμα έστειλε ο «στρατηλάτης» μας και προς τους δυο κρατούμενους, και προς τις οικογένειες τους, αλλά και προς ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Και για να κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα, μίλησε για «προσχεδιασμένη» επιχείρηση. Δηλαδή οι Τούρκοι, έβαλαν τόπος δυο δικούς μας να μπουν στο τούρκικο έδαφος, για να τους συλλάβουν; Τι άλλο θα ακούσουμε από το στόμα του Καμμένου;
Όλοι καταλαβαίνουμε την ανάγκη του Αλέξη Τσίπρα να διατηρήσει αλώβητη την κυβερνητική πλειοψηφία του ως τις εκλογές. Οπότε αναγκάζεται να «καταπίνει» πολλά από τα φληναφήματα του κυβερνητικού εταίρου του. Αλλά όλα τα αράγματα έχουν κάποια όρια. Ιδίως όταν πρόκειται για εθνικές υποθέσεις. Που απαιτούν λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς και όχι ελληναράδικα νταηλίκια. Οπότε, είτε ο πρωθυπουργός, είτε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάποιος τέλος πάντων, πρέπει να τον μαζέψει. Πριν γίνει περισσότερο επικίνδυνος για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
