Ως λαός, συνολικώς, καταντήσαμε πράγματι, την τελευταία δεκαετία, το πειραματόζωο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ. Με πειράματα επιβληθέντα έξωθεν. Δια τον οποίων δοκιμάζεται η αντοχή ενός λαού. Αλλά ένα κομμάτι αυτού του λαού, αυτής της κοινωνίας, είναι πειραματόζωο διαρκείας εδώ και δεκαετίες. Είναι τα παιδιά μας. Οι μαθητές. Επί των οποίων ασκεί την δίκη του μαθητεία, δίκην μαθητευόμενου μάγου, κάθε υπουργός Παιδείας που περνά από την εκάστοτε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως χρώματος και ονόματος.
Εισήλθαμε στην πέμπτη δεκαετία από την κατάρρευση της δικτατορίας. Αλλά οι εκάστοτε φιλόδοξες «μεταρρυθμίσεις» του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν είναι μόνον πέντε. Ούτε καν δέκα. Έχουν ξεπεράσει τις σαράντα απόπειρες. Με την επιβαρυντική, όσο και κωμικοτραγική περίπτωση, να εξαγγέλλονται πομπωδώς αλλαγές, όχι μόνον κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση, αλλά ακόμη και όταν αλλάζει υπουργός, στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα.
Τώρα βιώνουμε άλλη μια επανάληψη της ίδιας φαρσοκωμωδίας. Την μια ημέρα, ο ίδιος υπουργός, μας ανακοινώνει ότι «καταργούνται οι πανελλαδικές εξετάσεις». Και πριν συμπληρωθεί μήνας μας …διευκρινίζει ότι όχι μόνον δεν καταργούνται, αλλά επιβάλλεται μία κόμη εξεταστική δοκιμασία. Η «ενδοσχολική». Όπερ σημαίνει πως όχι μόνον δεν απαλλάσσονται από το άγχος των εξετάσεων, όσοι φιλοδοξούν να συνεχίσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά αυτό διπλασιάζεται. Μαζί με την ανάγκη για «φροντιστήρια». Που είναι το μεγάλο άγχος όχι μόνον των παιδιών, αλλά και των γονέων τους, που καλούνται να «ξηλωθούν» αναλόγως.
Είναι προφανές ότι, εκείνοι που σήμερα ασκούν την εξουσία, θεωρούν ότι απευθύνονται σε έναν λαό αμνημόνων και ακρίτων. Έτοιμο να καταναλώσει οποιοδήποτε κουτόχορτο του σερβίρουν. Διό και ο πρωθυπουργός μας, όπως διαβάζουμε, ετοιμάζεται να μας ανακοινώσει πομπωδώς, από το βήμα της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, την …κατάργηση των πανελλαδικών, την ίδια ώρα που μεθοδεύεται η καθιέρωση των …διπλών εξετάσεων.
Δεκαετίες τώρα, τα παιδιά μας, αντιμετωπίζονται ως κασσιδιάρηδες, επί των κεφαλών των οποίων μαθητεύουν, φιλοδοξούντες να γίνουν …μπαρμπέρηδες, πάντες οι διερχόμενοι από το υπουργείο Παιδείας. Το ράβε-ξήλωνε σε όλο του το μεγαλείο. Τι κρίμα που δεν επεμβαίνουν και εδώ οι δανειστές να αξιώσουν ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως επέβαλαν τόσα άλλα, στους δικούς μας πολιτικάντηδες… Διότι, αν περιμένουμε «εθνική συναίνεση» για ένα πραγματικό εθνικό πρόβλημα, όπως είναι η αναβάθμιση της Παιδείας, σωθήκαμε.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
