«Καρφίτσα δεν έπεφτε» στην Αίθουσα Τέχνης του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, το βράδυ της Τρίτης για τις δύο μοναδικές παραστάσεις του θεατρικού έργου «Βότκα Μολότοφ» του Νήλ Σάιμον που είναι βασισμένο στα διηγήματα του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ.
Ο Νικορέστης Χανιωτάκης έστησε μια σύγχρονη παράσταση γοργών ρυθμών, με νεύρο, ευρηματικότητα και θεατρική ευφορία, με οκτώ εξαιρετικούς ηθοποιούς. Επί σκηνής, είδαμε και τον ίδιο τον Άντον Τσέχωφ, μέσα από την ερμηνεία του Τάσου Χαλκιά. Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Ιωάννης Απέργης, Παναγιώτα Βιτετζάκη, Κατερίνα Γερονικολού, Λυδία Σγουράκη, Πάνος Σταθακόπουλος, Δήμητρα Στογιάννη, Χάρης Χιώτης και στον ρόλο του Τσέχωφ ο Τάσος Χαλκιάς.
Το κείμενο ήταν του Νηλ Σάιμον, βασισμένο στα διηγήματα του Άντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ και τη διασκευή του την έχει κάνει η Ελένη Ράντου σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη. Την πρωτότυπη μουσική σύνθεση έχει κάνει ο Γιάννης Μαθές, ενώ υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια ήταν Αρετή Μουστάκα. Βοηθοί Σκηνοθέτη ήταν οι Πηνελόπη Σκαλκώτου και Λυδία Σγουράκη και στην παραγωγή ήταν ο Χρήστος Τριπόδης – «Μέθεξις». Creative Agency: GRID FOX
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Άντον Τσέχωφ σκιαγραφεί χαρακτήρες τόσο από τα αστικά κέντρα, όσο και από την επαρχία της προεπαναστατικής Ρωσίας, μεγεθύνοντας με γλαφυρό τρόπο, αλλά πάντα με συμπάθεια, τις συνήθειες, τις εμμονές τους, τους φόβους τους, την προσήλωσή τους στα μικροσυμφέροντά τους, την αφέλειά τους, αλλά και την πονηριά τους. Επί σκηνής, παρελαύνουν χαρακτηριστικοί τύποι της εποχής και της κοινωνίας του: από δασκάλες και νταντάδες, μέχρι παπάδες και οδοντίατροι. Όλοι οι ήρωες παραδίδονται, πανανθρώπινοι και παντοτινοί, στην κρίση όλων μας για το «χθες», το «σήμερα» και το «αύριο».
Η Ελένη Ράντου τιτλοφόρησε τη διασκευή της «Βότκα Μολότοφ», κλείνοντας το μάτι στους θεατές για τη θεατρική «έκρηξη» γέλιου και συγκίνησης που ετοιμάζονται να βιώσουν. Το κείμενό της διαθέτει γλωσσική αμεσότητα και χιουμοριστική σπιρτάδα. Οι τσεχοφικοί ήρωες, με όλα τους τα κουσούρια, τα λάθη, τους καημούς και τους πόθους τους, θα μοιραστούν μαζί μας το δάκρυ τους, το μελαγχολικό χαμόγελό τους και το λυτρωτικό γέλιο τους. Σε μια εποχή που ο διαφορετικός χαρακτήρας, η διαφορετική, από ιδεολογικά και εθνικά στερεότυπα, άποψη, ακόμα και το αντίθετο φύλο ή η διαφορετική φυλή, όπως και η διαφορετική πολιτική ένταξη, αντιμετωπίζονται με μια ανθρωποφαγική σχεδόν διάθεση, με κηρύγματα μίσους και απαξίωσης, η αγάπη του Τσέχωφ για τον άνθρωπο, καθώς και το χιούμορ του μπορούν να αποδειχθούν καταλυτικά.
Θένια Βασιλειάδου – www.xronos-kozanis.gr
