Γράφαμε στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου, αυτής εδώ της εφημερίδας, και συγκεκριμένα στη στήλη «Πριν 20 χρόνια» για το βιοτεχνικό Πάρκο Επίπλου που εξαγγέλθηκε μετά βαΐων και κλάδων το 1997, ως μια απάντηση στην κρίση που διαφαινόταν και στην ανάγκη να προχωρήσουμε ως περιοχή σε συνέργειες και οικονομίες κλίμακας.
Το ΒΙΟΠΑ Επίπλου δεν έγινε ποτέ, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες χρηματοδότησης της εποχής εκείνης. Δεν έγινε, όπως δεν έγιναν και πολλά άλλα, που θα έπρεπε να γίνουν, για να προετοιμάσουν την περιοχή γι’ αυτό που φαινόταν να πλησιάζει με βήμα ταχύ.
Και μετά ήρθε το ΙΚΕΑ. Με τιμές ασυναγώνιστες. Και όλα τα σπίτια έφτασαν να μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, λες και ξεφυλλίζεις τον οδηγό του πολυκαταστήματος επίπλων. Και χάθηκε ένα από περίφημα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής, μαζί με πολλά άλλα που είχαν ήδη χαθεί ή απωλέσθησαν στη συνέχεια.
Αυτή τη στιγμή, φυσικά, δεν έχει κάποιο νόημα να κλαίμε πάνω απο την καρδάρα με το χυμένο γάλα για τις ευκαιρίες που χάθηκαν.
Είναι σημαντικό, όμως, να υπάρχουν κάποιες παραδοχές για το τι μας έφερε ως εδώ, καθώς τα παθήματα για να γίνουν μαθήματα απαιτούν κάποια κριτική και αξιολόγηση με ουσιαστικό πάντα χαρακτήρα.
Ειδάλλως θα συνεχίσουμε και τα επόμενα είκοσι χρόνια να μιλάμε για συγκριτικά πλεονεκτήματα και πιθανές δυνατότητες, τα οποία δεν θα ξεφύγουν ποτέ απο τη σφαίρα των ευσεβών πόθων για να γίνουν πράξη.
Ιωάννα
