Το αγοράκι έριχνε κλωτσιές στον αέρα προς την κατεύθυνση του αδέσποτου σκύλου, μουρμουρίζοντας βρισιές που δεν ταίριαζαν στην ηλικία του. Ήταν δεν ήταν επτά ετών. Δίπλα του, ο πατέρας του παρακολουθούσε τη σκηνή εντελώς αδιάφορα. Δεν είχε προηγηθεί επίθεση ή έστω γάβγισμα του σκύλου που θα μπορούσε να δικαιολογήσει αυτή τη συμπεριφορά. Το λέω με σιγουριά γιατί τους έβλεπα από μακριά, έτσι όπως βγήκαν από το σούπερ-μάρκετ και διασταυρώθηκαν με το σκύλο.
Δεν με σόκαρε καθόλου η αντίδραση του παιδιού. Ούτε καν οι βρισιές του. Ο βασανισμός των αθώων ζώων υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένο παιχνίδι παιδιών. Όχι όλων. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Αλλά εκείνων που κρύβουν μέσα τους μια οργή κι ένα θυμό που δεν μπορούν εύκολα να διαχειριστούν. Αυτό, όμως, είναι δουλειά των ψυχοθεραπευτών.
Αυτό που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν η αντίδραση (ή για να είμαστε πιο ακριβής η μη αντίδραση) του γονιού. Αυτού του τύπου γύρω στα 30-35 που έβλεπε το παιδί του να αντιδρά εντελώς δυσανάλογα σε μια υποτιθέμενη απειλή, και δεν είπε κουβέντα. Αυτός ο γονιός, λοιπόν, το ίδιο θα κάνει και σε άλλες περιπτώσεις και πολύ πιθανόν και όταν οι κλωτσιές σταματήσουν να είναι στον αέρα και κατευθύνονται σε συμμαθητές. Το bullying, βλέπετε, είναι παντού γύρω μας, εύκολα αντιληπτό σε τέτοιες ενέργειες που πρέπει να αντιμετωπίζονται στη γέννησή τους.
