Δεν υπάρχει τελικά πιο φοβιστικό, ανατριχιαστικό -όπως θέλετε ονοματίστε το- πράγμα από το θάνατο στο facebook. Από τον τρόπο που ξαφνικά εισβάλλει και τα διαδοχικά “αναπαύσου εν ειρήνη” (συντομογραφία RIP) που ταράζουν την ησυχία των συνηθισμένων αναρτήσεων. Μα πιο ανατριχιαστικό από όλα είναι ότι οι ολοζώντανες φωτογραφίες και οι πριν λίγες ώρες αναρτήσεις σκορπούν παντού σαν ένα διαδικτυακό μνημόσυνο, στο οποίο όλοι αισθάνονται την ανάγκη να παραβρεθούν και να πουν μια κουβέντα. Συνήθως περιττή. Όπως και στο κανονικό μνημόσυνο.
Ο θάνατος πάντα συγκλονίζει. Ο μύθος, όμως, του “ζήσε γρήγορα, πέθανε νέος” του δίνει εξωπραγματικές διαστάσεις, γιατί τα νιάτα και η ομορφιά θεωρούμε ότι μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Κανένας θάνατος δεν προσφέρεται για εύκολα συμπεράσματα, νουθεσίες ή ηθικολογία. Είναι απο μόνος του τόσο απόλυτος και τελειωτικός που όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν περιττά.
Αν κάτι μένει, κι αυτό μόνο για λίγο, είναι η αίσθηση της προσωρινότητας των στιγμών, της δημοσιότητας και της προβολής. Αυτό που απο μηχανισμό άμυνας τείνουμε να ξεχνάμε, θεωρώντας δεδομένο ότι η μέρα θα ξημερώσει αύριο για όλους. Αντί, λοιπόν, για διαδικτυακά κόλλυβα που θα σκορπιστούν στον αέρα, ας μοιραστούμε, λίγες ανάσες ψυχραιμίας και αποστασιοποίησης, με λιγότερη χολή και όξος.
