Μια ιστορική συνάντηση έγινε στις 20 Φεβρουαρίου, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες, με πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή Στέλιου Κούλογλου.
Επιζώντες και απόγονοι θυμάτων των μαρτυρικών χωριών Κομμένο της Άρτας και Λίντιτσε της πρώην Τσεχοσλοβακίας συναντήθηκαν για πρώτη φορά, προκειμένου να γίνουν γνωστές οι ιστορίες των περιοχών τους και να έρθουν σε επαφή για να προωθηθεί η ιστορική μνήμη.
«Κανονικά αυτό θα έπρεπε να γινόταν συνέχεια, από τότε που ξεκίνησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, από τότε που μπήκαν η Ελλάδα, η Τσεχία και η Σλοβακία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουμε αρχίσει και ξεχνάμε αυτό που συνέβη τότε. Και αυτό που κάνουμε εδώ είναι να προσπαθήσουμε να μην ξεχάσουμε και να κρατήσουμε ζωντανή τη λαμπάδα της μνήμης. Αν ξεχάσουμε τι συνέβη, είμαστε καταδικασμένοι να τα ξαναζήσουμε» ανέφερε ο Στέλιος Κούλογλου.
“Η συνάντηση έχει να κάνει με τα δύο χωριά και τους ανθρώπους τους, των οποίων το κληροδότημα δεν πρέπει να ξεχαστεί» ήταν τα λόγια της Katerina Konecna, ευρωβουλευτή της GUE.
Από την πλευρά του ο αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Γ. Παπαδημούλης τόνισε πως είναι απαραίτητο «να επιδιώξουμε να δημιουργηθεί μέσω του Ε.Κ. το δίκτυο όλων των μαρτυρικών χωριών και πόλεων που βίωσαν ναζιστικά εγκλήματα, ξεκληρίσματα και κτηνωδίες του φασισμού και του ναζισμού.
Το ΕΚ να μετατρέψει αυτούς τους χώρους, όχι μόνο σε χώρους ιστορικής μνήμης, αλλά και χώρους πολιτισμού».
Το Κομμένο Άρτας περικυκλώθηκε τον Αύγουστο του 1943 από τα ναζιστικά στρατεύματα και σφαγιάστηκαν 317 άνθρωποι. Στο Λίντιτσε της Τσεχοσλοβακίας ένα χρόνο πριν, οι Ναζί εκτέλεσαν 173 άνδρες του χωριού και 203 γυναίκες και 105 παιδιά στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στις Βρυξέλλες, οι μνήμες ξύπνησαν και ακούστηκαν μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν την καταστροφή.
Κωνσταντίνα Δήμου, εγγονή θύματος ολοκαυτώματος Κομμένου Άρτας: «Γιατί γιαγιά σας το έκαναν αυτό; Και τα παιδιά; Γιατί έφταιγαν τα παιδιά; Σιωπή, απάντηση καμιά. Δεν κουραζόταν να θυμούνται πως γλύτωσαν, πως έχασαν τους αγαπημένους τους και πως μεγάλωσαν παιδιά μόνα, χωρίς γονείς. Η Χριστίνα Δήμου, η μητέρα του πατέρα μου, ορφανή από πατέρα ήταν 13 χρονών, όταν είδε τον Γερμανό στρατιώτη να πυροβολεί τη μάνα της.
Έτρεξε στην αγκαλιά της και ο στρατιώτης την πυροβόλησε κι εκείνη. Λιποθύμησε πάνω στο νεκρό σώμα της μάνας της και ο Γερμανός στρατιώτης νόμισε ότι την σκότωσε. Υπήρξε τυχερή. Ποτέ, όμως, δεν ένιωσε τυχερή. Όταν συνήλθε, είδε τη μάνα και τα αδέρφια της σκοτωμένους και το χωριό τυλιγμένο στις φλόγες και γεμάτο πτώματα. Και πως έζησες μετά γιαγιά, την ρωτούσαμε. Κάθε βράδυ έβλεπα την οικογένειά μου στον ύπνο μου και τους παρακαλούσα να με πάρουν μαζί τους».
Όπως ήταν φυσικό οι γερμανικές επανορθώσεις τέθηκαν για άλλη μια φορά στο επίκεντρο, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης. «Η δικαίωση δεν είναι κάποια αργύρια που θα πέσουν στην κάσα ενός φιλάργυρου, αλλά το ηθικό μέρος, αυτό το εγερτήριο στους ανθρώπους και στους λαούς να καταδικάσουν πρώτα το ναζισμό και τα εγκλήματα και να απαιτήσουν οι μαρτυρικοί τόποι την επικράτηση της αδελφοσύνης και της ειρήνης» ανέφερε ο φιλόλογος Δημήτρης Βλαχοπάνος.
