Γράφει ο Στέλιος Μήλιος
Η μεγαλύτερη αρρώστια αυτής της χώρας δεν είναι η οικονομία, ούτε οι συγκυρίες. Είναι η αναξιοκρατία. Ένα κράτος που έχει μάθει να προστατεύει τους λίγους και να εξαντλεί τους πολλούς. Μια εξουσία που τολμά να πουλάει «success story», ενώ στην πραγματικότητα τροφοδοτεί ένα σύστημα βολεμένων, κολλητών και ημετέρων.
Κι όταν τολμήσεις να το πεις, η απάντηση είναι πάντα η ίδια:
«Κούρασες μικρέ, μόνο θεωρία είσαι».
Όχι. Η θεωρία είναι δική σας. Θεωρία είναι τα παραμύθια που ταΐζετε την κοινωνία. Θεωρία είναι να παρουσιάζετε ως πρόοδο την ανακύκλωση των ίδιων προσώπων και των ίδιων πρακτικών. Θεωρία είναι οι φωτογραφίες, οι φιέστες, τα εγκαίνια χωρίς περιεχόμενο. Εμείς είμαστε η πράξη.
Οι βάρδιες στον ήλιο, οι ώρες που δεν πληρώνονται.
Τα ξενύχτια σε βιβλιοθήκες και εργαστήρια, οι ιδέες που μένουν στο συρτάρι γιατί δεν είχαμε «μέσον».
Τα μεροκάματα που δεν φτάνουν ποτέ, τα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό γιατί εδώ το μόνο που τους περιμένει είναι μια κάρτα ανεργίας.
Όσο για το ότι κουράσαμε…
Ναι. Κουράσαμε.
Γιατί δεν τρώμε από τα έτοιμα. Γιατί δεν προσκυνήσαμε. Γιατί δεν πήραμε τηλέφωνο “τον γνωστό”. Γιατί δεν χτίσαμε καριέρες πάνω σε συγγένειες, σφραγίδες και επιδοτήσεις.
Και κουραστήκαμε.
Να αποδεικνύουμε ότι υπάρχουμε. Ότι αξίζουμε. Ότι δεν είμαστε το “τίποτα” που θέλετε να πιστεύετε.
Κουραστήκαμε να απαντάμε σε κάθε ηλίθιο που ζει από τα λεφτά μας και μας κουνάει το δάχτυλο.
Το κενό δεν είναι απλά θεσμικό. Είναι πολιτικό και ηθικό. Είναι το κενό που δημιουργεί μια κυβέρνηση η οποία μετράει περισσότερα “δικά της παιδιά” στις θέσεις-κλειδιά παρά αξιοκρατικά επιλεγμένους. Είναι το κενό που ντύνει με επικοινωνία τη σκληρή πραγματικότητα μιας κοινωνίας που φυτοζωεί.
Και αυτό το κενό το πληρώνουν οι νέοι που φεύγουν, οι εργαζόμενοι που παλεύουν χωρίς αντίκρισμα, οι επιστήμονες χωρίς αναγνώριση. Το πληρώνει κάθε πολίτης που βλέπει την αδικία να γίνεται κανονικότητα.
Όσο η χώρα κυβερνάται με το «ποιος είσαι» αντί με το «τι αξίζεις», δεν υπάρχει καμία αφήγηση ανάπτυξης, κανένα «μεγάλο όραμα», που να μπορεί να κρύψει το προφανές:
Η Ελλάδα μικραίνει, γιατί η εξουσία προτιμά να βολεύει αντί να χτίζει.
Κι όσοι συνεχίζουν να σιωπούν ή να χειροκροτούν, δεν είναι απλά θεατές. Είναι συνένοχοι.
