Τους Ιωάννη Κονδυλάκη, Κωστή Παλαμά, Γεώργιο Δροσίνη, Κώστα Βάρναλη, Γρηγόριο Ξενόπουλο, Παύλο Νιρβάνα, Ζαχαρία Παπαντωνίου, Στρατή Μυριβήλη ένωνε εκτός από τη λογοτεχνία η δημοσιογραφία.
Βλέπετε στις πρώτες αθηναϊκές εφημερίδες δεν έγραφαν μόνο επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά και «δόκιμοι» δημοσιογράφοι, λογοτέχνες που με την πάροδο του χρόνου και την τριβή τους με το λόγο εξελίχθηκαν σε αξιόλογους ανθρώπους των γραμμάτων. Οι περισσότεροι από αυτούς έγιναν γραφιάδες των εφημερίδων για βιοπορισμό, βγάζοντας μεροκάματο με αυτό που ήξεραν να κάνουν καλά, να γράφουν δηλαδή ωραίες ιστορίες.
Σιγά-σιγά η λογοτεχνία βγήκε από τις εφημερίδες, το χρονογράφημα έφυγε μαζί με το Φρέντυ Γερμανό και μαζί χάθηκαν και οι ωραίες ιστορίες. Έμεινε μόνο η επικαιρότητα. Κακογραμμένη, ασύντακτη, ανορθόγραφη και ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΖΟΥΣΑ.
Ακόμα και οι φοιτητές των δημοσιογραφικών σχολών δείχνουν σήμερα να αγνοούν το Μυριβήλη, όχι ως μόνο μέλος της ΕΣΗΕΑ, αλλά κυρίως ως λογοτέχνη.
Κι όμως από τη λογοτεχνία μπορούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα και να ανακαλύψουμε τα μυστικά για τις καλές ιστορίες. Γιατί στην αρχή είναι ο λόγος και ο λόγος είναι βασικό εργαλείο για όσους θέλουν να διαπρέψουν στη δημόσια ζωή. Με απαραίτητη προϋπόθεση τη σεμνότητα, καθώς η ταυτότητα του λογοτέχνη δεν προσδιορίζεται από την ιδιότητα που θα «κοτσάρει» δίπλα στο όνομά του, αλλά από την αναγνώριση των άλλων.
Ιωάννα
