Πάει ένας χρόνος απο το μνημειώδες πια δημοψήφισμα του όχι που έγινε στην πορεία ναι. Απο τότε μέχρι σήμερα δεν άλλαξαν πολλά στη ζωή μας. Ή μάλλον άλλαξαν αρκετά προς το χειρότερο, ως συνέπεια των μνημονίων που ακολούθησαν.
Τότε αρκετοί είχαν αναφερθεί στη σημασία του να αποφασίζει ο λαός για ότι επιθυμεί. Ένα χρόνο μετά και εκ του αποτελέσματος, συνεπικουρούμενου μάλιστα απο τη δύσκολα διαχειρίσιμη απόφαση του brexit, αυτή η σιγουριά κλονίζεται αρκετά.
Μέχρι ποιου σημείου ο πάνσοφος λαός μπορεί να αποφασίζει άνευ της βοήθειας των ειδικών και για ποια θέματα;
Ομολογουμένως είναι δελεαστική για μας τους πολίτες η αίσθηση ότι αποφασίζουμε για το μέλλον μας. Όπως και για τους πολιτικούς μας, να διώχνουν απο πάνω τους την ευθύνη, λαϊκίζοντας. Αξέχαστη η ατάκα του πρόσφατα παραιτηθέντος Νάιτζελ Φάρατζ ότι με το brexit εκπλήρωσε τις πολιτικές του φιλοδοξίες, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού το στρατόπεδο των brexiters.
Εύκολο να στήσεις ένα δημοψήφισμα στο άψε-σβήσε. Το ζητούμενο είναι τι θα κάνεις μετά με το αποτέλεσμά του. Ιδιαίτερα αν το plan b ή x, που λες ότι θέλεις, αλλά στην πραγματικότητα τρέμεις, είναι τόσο αμφισβητήσιμο και απροετοίμαστο, που σε βάζει σε ένα νέο ναρκοπέδιο. Γι’ αυτό να προσέχουμε τι ευχόμαστε ως κυρίαρχος λαός.
Ιωάννα
