Δεν ειναι από όλους αποδεκτή, χωρίς αντιδράσεις και γκρίνια, η επιλογή του Κύπριου -κυρίως δε Ευρωπαίου- πολίτικου, Χρήστου Συλιανίδη, από τον πρωθυπουργό. Αντιδράσεις, όχι μόνον από τον χώρο της αντιπολίτευσης. Αλλά πρωτίστως από το εσωτερικό της ΝΔ Ιδίως από εκείνους τους βουλευτές που θεωρούν ότι αδικούνται καθώς δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να καθίσουν σε υπουργικές καρέκλες, ενώ, κατά την κρίση τους, το άξιζαν.
Ήδη διοχετεύονται πικρόχολα σχόλια προς μέσα ενημέρωσης. Με κυριότερο ότι η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να αναζητά, για το νέο υπουργείο, στο οποίο επενδύει τόσες ελπίδες, για την ορθολογική αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών και της κλιματικής αλλαγής, πρόσωπα εκτός κόμματος, ειναι “μειωτική για την παράταξη”. Την μια ψάχνει στα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, λένε, και την άλλη κάνει …μεταγραφή από την Κύπρο. “Τι, στο καλό, δεν έχουμε παιχταράδες στον δικό μας πάγκο και ψάχνει αλλού για μεταγραφές;”.
Κάποιοι που δεν διακρίνονται για επιμελή γνώση της πολιτικής μας ιστορίας, χαρακτηρίζουν “ανήκουστο”, να γίνεται υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης κάποιος που δεν ειναι Έλληνας πολίτης. Αγνοούν ότι, πριν από τον Κυριάκο, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε πρώτος μια τέτοια “μεταγραφή”, όταν έχρισε υφυπουργό Εξωτερικων, το 1993, τον, αδικοχαμένο Γιάννο Κρανιδιώτη. Όπως και ο Κώστας Σημίτης το 1996. Η ιστορία δεν τον κρίνει ως …επίκτητο Έλληνα πολίτη. Αλλά εκ του αποτελέσματος της δουλειάς του. Κύριο επίτευγμα της οποίας ήταν ότι η Κύπρος έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επομένως και για την περίπτωση Συλιανίδη εκείνο που θα κρίνει το σοφόν ή μη της επιλογής του, δεν ειναι ούτε ότι προέρχεται “από άλλη χώρα”, ούτε ότι προέρχεται από την κυπριακή “κεντροαριστερά”, ή το γεγονός που ήδη του προσάπτουν κάποιοι, ότι είχε υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν. Άλλα από το αν θα ανταποκριθεί, εργαζόμενος στον τομέα που του ανατίθεται Αν θα δικαιωθεί κατά το πανάρχαιο ελληνικό αξίωμα, όπως το διατύπωσε ο Βίας ο Πριηνεύς: Αρχή άνδρα δείκνυσι.
Έχει βεβαίως τα εύσημα μιας καλής θητείας ως Ευρωπαίος Επίτροπος. Αλλά δεν ειναι αρκετά για την ανθρωποφάγα ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Μήπως λίγα εύσημα είχε ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης; Εκείνο που με ενθαρρύνει, από όσα διάβασα, ειναι μια αναφορά του επίσης κυπριακής καταγωγής συναδέλφου Χρήστου Μιχαηλίδη: Ο άνθρωπος δεν ειναι “ξερόλας”. Ξέρει να ακούει συνεργάτες.
Μακάρι να πετύχει.
