Εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία δημόσια πρόσωπα και απλοί πολίτες σπεύδουν να συνταχθούν με την μια ή την άλλη πλευρά, στην σύγκρουση του ισραηλινού κράτους με το καθεστώς της Χαμάς. Με επικρατέστερη την συμπαράταξη με την Χαμάς, για την οποία όλοι οι άλλοι Παλαιστίνιοι, όσοι δεν ασπάζονται το δόγμα «η μόνη λύση είναι η καταστροφή του εβραϊκού κράτους», είναι «προδότες».
Προσωπικώς απεχθάνομαι εξ ίσου τους φανατικούς αμφοτέρων των πλευρών. Τόσο τους «υπερορθόδοξους» εβραίους, με τα μαύρα παλτά, ακόμη και το καλοκαίρι, τα κοτσιδάκια, την απόλυτη πατριαρχία και ανδροκρατία, την αναβίωση ενός σιωνιστικού Μεσαίωνα και το αβυσσαλέο μίσος για κάθε Παλαιστίνιο. Όσο και τους ισλαμιστές που διοικούν δικτατορικώς την Λωρίδα της Γάζας, οι οποίοι αντιμετωπίζουν εχθρικώς ακόμη και την Φατάχ, του Γιασέρ Αραφάτ, και τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής αρχής Μαχμούτ Αμπάς.
Προτιμώ να είμαι απέναντι και στα άκρα. Τα οποία, άλλοτε ακουσίως αλλά ενίοτε και εκουσίως, στηρίζουν το ένα το άλλο. Αν αμφιβάλετε, ρίξτε μια ματιά στο άρθρο του έγκριτου αμερικανού δημοσιογράφου Τόμας Φρίντμαν, βραβευμένου με τρία «Πούλιτζερ», στους New York Times:
«Τόσο ο Νετανιάχου όσο και η Χαμάς, διατηρήθηκαν στην εξουσία εμπνέοντας και καλλιεργώντας την εχθρότητα “για τον άλλο”, τακτική που χρησιμοποιούν όποτε αντιμετωπίζουν πολιτικά προβλήματα. Στην πραγματικότητα υπήρξαν ο ένας για τον άλλο ο σημαντικότερος εταίρος στην τακτική αυτή, αφότου ο Νετανιάχου εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1996 στον απόηχο ενός κύματος αυτοκτονικών επιθέσεων της Χαμάς. Δεν μιλούν μεταξύ τους, ούτε χρειάζεται, αφού κατανοούν τι χρειάζεται ο «άλλος» για να παραμείνει στην εξουσία και συνειδητά ή ασυνείδητα ενεργούν με τρόπο ώστε να το διασφαλίσουν»
Κρίσιμη λεπτομέρεια: Αυτό που παρακολουθούμε, με τους άγριους βομβαρδισμούς του Ισραήλ, με θύματα αμάχους, και τις τυφλές εκτοξεύσεις χιλιάδων ρουκετών της Χαμάς, πάλι με θύματα αμάχους, ξεκίνησε ως θρησκευτική σύγκρουση στο Όρος των Τεμενών. Πότε; Μια ημέρα μετά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας «Χααρέζ» που προδιέγραφε το τέλος του Νετανιάχου, καθώς είχαν φθάσει σε συμφωνία όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, να σχηματίσουν «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Στην οποία θα μετείχε και το κόμμα United Arab List, του Μανσούρ Αμπάς, κόμμα Αράβων του Ισραήλ, ισλαμικό μεν, αλλά κατά της βίας, που απέσπασε 4 έδρες στις τελευταίες εκλογές. Όπερ ασύμφορο και για τον Νετανιάχου και για την Χαμάς.
Ελπίζω να σας διαφώτισα.
