Χρειάσθηκε να περάσουν 72 ολόκληρες ημέρες για να δημοσιεύει η πολυαναμενόμενη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Αυτή με την όποια κηρύσσεται αντισυνταγματικός ο περίφημος «νόμος Παππά». Με τον οποίο ο πολύφερνος, έως πρότινος έμπιστος συνεργάτης του πρωθυπουργού, και νυν αποσυνάγωγος εκ του στενού περιβάλλοντος του Μεγάρου Μαξίμου, άρπαζε από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης τις αρμοδιότητες για τις αδειοδοτήσεις τηλεοπτικών σταθμών. Και φυσικά τις ανέθετε στον εαυτό του.
Από μόνο του αυτό το γεγονός είναι ενδεικτικό και αποδεικτικό της ελληνικής κακοδαιμονίας. Της εκ των άνω, εκ του εποικοδομήματος, εκπορευομένης περιφρονήσεως και της λογικής και του αισθήματος δικαίου. Δεν πάτε να κτυπιέστε εσείς, να ζητάτε «έγκαιρο ξεκαθάρισμα του τοπίου». Εμείς κινούμεθα με τον δικό μας ρυθμό. Καρφί δεν μας καίγεται για τις αγωνίες ατόμων η ομάδων, το μέλλον των οποίων εξαρτάται από τις αποφάσεις μας. Εμείς είμαστε υπεράνω. Έχουμε τις δικές μας προτεραιότητες και τους δικούς μας ρυθμούς.
Ζούμε στην εποχή της πληροφορικής και της ψηφιακής τεχνολογίας. Αλλά η «καθαρογραφή» δικαστικών αποφάσεων –και όχι μόνο του ΣτΕ- λες και γίνεται στην εποχή των παπύρων και των περγαμηνών, από συνεργεία καλλιγράφων γραφέων, χρωμένων πένας εκ πτερών στρουθοκαμήλων και άλλων τινών στρουθίων.
Ενίοτε, οι σοφοί δικαστές μας, ξοδεύουν τον χρόνο τους περί άλλα τυρβάζοντες. Όπως όταν αναλίσκονται σπουδαιοφανώς με ύψιστα θέματα δημοσίας αισθητικής. Όπως το ακανθώδες ζήτημα αν συνάδει προς το κύρος των κυρίων και κυριών Συμβούλων Επικρατείας να βλέπουν, προσερχόμενοι εις το κτίριο όπου στεγάζονται οι υπηρεσίες του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, ένα …απεχθές κατάστημα, εις το ισόγειο του, το οποίο πωλεί αραχίδας –κοινώς φιστίκι αράπικο- και άλλους ξηρούς καρπούς. Και έτερο το οποίο εκθέτει εις τας προθήκας του γυναικεία εσώρουχα. (Μη γελάτε, πρόκειται για πραγματικά περιστατικά, τα όποια απασχόλησαν επί σειράν μηνών, αν μη και ετών την ηγεσία του ΣτΕ).
Το «οχυρό της Δημοκρατίας» όπως πράγματι είναι η Δικαιοσύνη, όταν οι λειτουργοί της σέβονται την αποστολή τους, πρέπει να λειτουργεί σε αντιστοιχία με την κοινωνία. Με τους ρυθμούς της πραγματικής ζωής. Τα δικαστήρια είναι ζώντες μηχανισμοί. Εκ των αποφάσεων των οποίων διαμορφώνεται ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βιος των πολιτών. Δεν είναι μουσιακά εκθετήρια.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
