Όταν υπάρχει πράγματι συναίσθηση και της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης, λύσεις βρίσκονται. Το διαπίστωσα την Τρίτη το βράδυ. Σε έναν χώρο, ένα μικρό θέατρο, όπου, στον καιρό της κανονικότητας, θα μπορούσαν να χωρέσουν πάνω από εκατό θεατές. Και τώρα ήταν μόνον είκοσι. Διότι ανάμεσα σε κάθε δυο θεατές, που ήταν ο ανώτερος επιτρεπόμενος συγχρωτισμός, μεσολαβούσαν, υποχρεωτικώς δυο κενές θέσεις, Και, εμπρός και πίσω από κάθε δυάδα, δεν επιτρεπόταν να κάθεται κανείς. Αλλά, εκείνο που περισσότερο, όχι απλώς με έπληξε, αλλά με κατέπληξε, ήταν η επινόηση με την οποία είχε εξασφαλισθεί ότι οι ηθοποιοί δεν θα έρχονταν σε επαφή μες τους θεατές. Ολόκληρη η σκηνή ήταν απομονωμένη. Στην θέση που καταλαμβάνει συνήθως η υφασμάτινη αυλαία, είχε τοποθετηθεί ένα τεράστιο παραπέτασμα από διάφανο πλεξιγκλάς.
Είναι αλήθεια ότι αρχικώς είχα την πρόθεση, ως άτομο που ανήκει στις «ευπαθείς ομάδες», να αρνηθώ την πρόσκληση να παρακολουθήσω αυτήν την παράσταση, στο θεατρικό εργαστήρι Vault, στον Βοτανικό. Έστω και αν επρόκειτο για το ανέβασμα στην σκηνή, με δραματοποίηση που επιμελήθηκε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, ενός δικού μου βιβλίου. «Ελάτε», επέμεινε ο κ. Καρατζιάς «και αν δείτε ότι δεν είστε επαρκώς προστατευμένος, μη μείνετε. Δεν θα σας παρεξηγήσουμε. Αλλά σας βεβαιώ ότι θα εκπλαγείτε από το πόσο υπεύθυνα φροντίζουμε και τους θεατές και τους ηθοποιούς μας».
Πήγα λοιπόν, συνοδευόμενος από την κόρη μου, πιστεύοντας ότι το πιθανότερο θα ήταν να μη μείνω. Αλλά, όταν είδα όλα αυτά, έμεινα. Και αποζημιώθηκα. Κυρίως όταν διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος που τον έπιαναν τα κλάματα καθώς οι ηθοποιοί αναπαριστούσαν τις «Γυναικείες Ιστορίες» μου. Αλλά ότι την ίδια συγκίνηση συμμερίζονταν και οι λοιποί θεατές, που είχαν «διάμεση ηλικία» τα 25 έτη, ήταν δηλαδή τελείως ξένοι προς τα βιώματα της δικής μου γενιάς, τα οποία καταγράφει το συγκεκριμένο βιβλίο.
Εντάξει, σε άλλες εποχές θα αγκάλιαζα τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη για να τους ευχαριστήσω που απέδωσαν τόσο ζωντανά και όμορφα το βιβλίο μου, που δεν είναι δα και εύκολη υπόθεση. Τώρα απλώς, μετά την παράσταση, στεκόμουν σε απόσταση απέναντι τους και υποκλινόμουν σε στυλ …Γιαπωνέζου.
Συγχωρήστε μου αυτήν την προσωπική αναφορά, αλλά πράγματι με εντυπωσίασε η ευρηματικότητα των συντελεστών. Που κατέστησε «και την πίττα ολόκληρη και το σκυλί χορτάτο».
