«Πρωτόγνωρα φαινόμενα», «θεομηνία άνευ προηγουμένου», «άνοιξαν οι ουρανοί στην κυριολεξία», «500 τόνοι νερού ανά στρέμμα», «μέγκα-πυρκαγιές», «μέγκα-πλημμύρες». Όροι και φράσεις που βγαίνουν από τα πλέον αρμόδια χείλη από την πρώτη φετινή πυρκαγιά, μέχρι και την πλέον πρόσφατη νεροποντή. Όροι και φράσεις που αναπαράγονται εν συνεχεία από τα Μέσα Επικοινωνίας χωρίς την παραμικρή αξιολογική κρίση.
Έκαστος εξυπηρετεί τους δικούς του σκοπούς. Οι μεν πρώτοι δικαιολογούν την αναποτελεσματικότητά τους. Οι δε δεύτεροι δημιουργούν το δράμα, κυρίως τηλεοπτικό. Το δράμα που θα φέρει τηλεθέαση. Η τηλεθέαση που θα φέρει διαφήμιση. Η διαφήμιση που θα φέρει έσοδα και κατανάλωση. Σε μια κοινωνία που έχει αναισθητοποιηθεί, που δεν την κινητοποιεί ούτε το πλέον ακραίο, που μένει απλός παρατηρητής στο φρικώδες. Σε μια κοινωνία που τα μέλη της έχουν αλλοτριωθεί μέχρι το μεδούλι, έχουν χάσει κάθε ίχνος ενσυναίσθησης. Σε μια κοινωνία που μοιάζει να προσπερνά τα πάντα, να δικαιολογεί τα πάντα και εν τέλει να επιτρέπει τα πάντα, αρκεί να μην της διακόψεις την απόλαυση και την καλοπέραση.
Και μέσα στη δυστοπία, μια αχτίδα φωτός. Η αυθόρμητη διαμαρτυρία κάποιων απλών πολιτών στο λιμάνι του Πειραιά για τον τραγικό θάνατο του Αντώνη Καρυώτη, όταν σπρώχτηκε από τον καταπέλτη του πλοίου και έπεσε στη θάλασσα από μια ομήγυρη ασυνείδητων, με πανό που γράφει το αυτονόητο: «Να μη συνηθίσουμε τη φρίκη». Για να μας θυμίσει ότι υπάρχει ελπίδα, έστω μικρή. Όσο μικρή έχει απομείνει και η ελπίδα να αντιστρέψουμε του όρους της κλιματικής αλλαγής. Όσο μικρή έχει απομείνει και η ελπίδα να απαλλαγούμε από τη μέγκα-ανεπάρκεια τη δική μας και όσων ορίζουν τις τύχες της κοινωνίας με τις επιλογές τους.-
Του Ηλία Ηλιάδη
Πολιτικού Επιστήμονα & Αναλυτή
