Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Για κάποιους, ένα τατουάζ είναι απλά μελάνι πάνω στο δέρμα. Για άλλους, είναι ψίθυρος πάνω στις ουλές τους. Είναι κλείσιμο λογαριασμών με τον πόνο. Είναι μια χαρά που δεν θες ποτέ να χαθεί. Μια υπόσχεση που σφραγίζεται, βαθιά εκεί που δεν σβήνει.
Στο στούντιο μου έχω δει ουλές να ανθίζουν σε λουλούδια. Σημάδια να αλλάζουν όνομα και να γίνονται δύναμη. Έχω δει δάκρυα να χαράζονται σε λέξεις, να θυμίζουν «νίκησα». Έχω δει μωρά να γράφονται σε μπράτσα, ημερομηνίες να φυλάνε μνήμες σαν φυλαχτά, φίλους να δίνουν όρκους ζωής. Έχω δει αγάπες που έγιναν δέρμα και δεν έσβησαν ποτέ.
Αυτή είναι η μαγεία… να παίρνεις ό,τι είσαι. Πόνος, χαρά, δύναμη, αγάπη και να το φοράς. Όχι για να το δείξεις στους άλλους, αλλά για να το θυμάσαι εσύ.
Γιατί το δέρμα σου είναι καμβάς αλλά η ψυχή είναι η μπογιά.
Κι όμως… ακόμη και σήμερα, για κάποιους το τατουάζ είναι ταμπού. Φαίνεται «κάπως». Δεν βλέπουν την τέχνη. Το βλέπουν σαν αμαρτία, σαν κάτι βρώμικο.
Άλλοι το βλέπουν σαν μόδα, μια γρήγορη βιτρίνα στα social. Ένα status.
Η αλήθεια; Δεν είναι τίποτα από τα δύο.
Το σωστό τατουάζ δεν είναι ούτε στίγμα ούτε μόστρα. Είναι καταφύγιο.
Δεν γίνεται για να σε εγκρίνουν οι άλλοι, γίνεται για να συμφιλιωθείς εσύ με σένα.
Ξέρω ανθρώπους που έχουν πολλά τατουάζ πάνω στο σώμα τους. Όχι για να το δείξουν, αλλά γιατί κάθε γραμμή είναι μια ιστορία. Είναι εκείνοι που έχουν περάσει από πολλή «λάντζα» στη ζωή. Γιατί η ζωή, στο τέλος της μέρας, έχει λάντζα. Δεν είναι μόνο βιτρίνα και ψεύτικες γυαλάδες. Είναι εκείνοι που τόλμησαν να την ξεγυμνώσουν και να τη γράψουν στο δέρμα. Κάθε τατουάζ είναι μικρό παράσημο για όσα άντεξαν κι αυτή η συνείδηση κάνει το μελάνι πάνω τους να λάμπει, χωρίς να φαίνεται ξένο.
Όμως βλέπω και όσους έρχονται να σβήσουν, να καλύψουν ,όσα δεν αντέχουν πια.
Και βλέπω και τα παιδιά που βιάζονται.
Εικόνες, μόδα, ανυπομονησία.
Είναι λογικό. Στην εφηβεία όλοι θέλαμε να φωνάξουμε κάτι. Να πούμε «εδώ είμαι», να πάμε κόντρα σε όλα. Όλοι περάσαμε από εκεί ,άλλες εποχές, άλλα σύμβολα.
Στα 17 σου θέλεις να δοκιμάσεις όρια. Να σπάσεις κανόνες. Να πεις στον κόσμο ότι είσαι κάτι μοναδικό. Κι είναι ωραίο αυτό γιατί έτσι ψάχνεις τον εαυτό σου. Μα ξέρεις; Στη μουσική αλλάζεις γούστα. Σήμερα ακούς ροκ, αύριο λαϊκό. Σήμερα φοράς μαύρα, αύριο άσπρα. Σήμερα είσαι εδώ, αύριο αλλού.
Το τατουάζ όμως δεν έχει σβήστρα εύκολη.
Όσο κι αν το πουλάνε για μόδα, το λέιζερ πονάει πιο πολύ απ’ τη βελόνα. Δεν είναι παιχνίδι. Είναι κομμάτι σου. Κι όσο αλλάζεις εσύ, το μελάνι μένει. Θα λέει την ιστορία σου. Μα θα λέει την αλήθεια; Γιατί αυτό μετράει.
Σε νιώθω. Ζήσε πρώτα. Μάθε τι σου ταιριάζει, τι αντέχεις, τι αγαπάς στ’ αλήθεια. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να εκφραστείς μέχρι τότε και είναι όμορφο να βλέπεις τέχνη. Η τέχνη όμως είναι παντού. μπορείς να γράψεις, να χορέψεις, να ζωγραφίσεις, να φωτογραφίσεις, να τραγουδήσεις, να σβήσεις και να ξαναγράψεις. Δες τι μένει όρθιο μέσα σου.
Κι όταν έρθει η ώρα που θα ξέρεις ποιος είσαι, τότε να το χαράξεις. Να το κάνεις δικό σου, περήφανα. Η τέχνη στο δέρμα δεν είναι μόδα. Είναι ιστορία. Είναι εσύ.
Κι αν είναι να την κουβαλάς μια ζωή, να σε φωτίζει όχι να σε βαραίνει.
Μην γράψεις στο δέρμα ό,τι δεν άντεξες στην ψυχή.
*Γιώτα Κουτσώνα
Καλλιτέχνιδα Tattoo & Ιδιοκτήτρια του The Lighthouse Tattoo
