Επιτρέψτε μου να τιμήσω σήμερα, με τον δικό μου τρόπο, την παγκοσμίως καθιερωμένη «Ημέρα της Γυναίκας». Με ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου μου «Γυναικείες Ιστορίες»:
Οι γυναικείες ιστορίες ξεδιπλώνονταν πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν συνωμοτικά. Πνιγμένες ενίοτε από κάποιο λυγμό. Κι ας μιλούσαν για τις πιο κορυφαίες στιγμές της ανθρώπινης ζωής. Για το πώς έχασε το παιδί της η Ερασμία, τότε πού μεθυσμένος την κλωτσούσε στην κοιλιά ο Ιορδάνης. Για το πώς έπιασε η Δήμητρα τον δικό της να ασελγεί πάνω στη Στέλλα την ανιψιά τους, αλλά «πώς να τον χωρίσω με τέσσερα κουτσούβελα. Και πού να στηριχτώ, όταν η ίδια μου η μάνα μου απάντησε πως δεν έφταιγε το σερνικό, αλλά αυτή η πουτανίτσα που σίγουρα του κουνήθηκε». Είχανε μάλιστα, ετούτοι οι σιγανοί μονόλογοι, την αποδοχή πού βρίσκει η σιγανή βροχή σαν πέφτει σε απότιστο χωράφι. Γιατί είχε ανάγκη η κάθε μία από αυτές να αισθάνεται πώς δεν είναι η μόνη κακότυχη, πώς περνάει τα όσα περνάει όχι γιατί κάτι στραβό έχει κάνει η ίδια, αλλά διότι «Έτσι είναι η ζωή», ή , όπερ και πλέον ανακουφιστικό για όλες, διότι «Έτσι είναι το θέλημα του θεού».
Γι αυτό λοιπόν στις ιστορίες πού ακολουθούν, πρωταγωνίστριες είναι γυναίκες. Πάσα αναφορά σε αρσενικούς «δευτεραγωνιστές» κρίθηκε ως αναπόφευκτη, αφού με τη σειρά τους σημάδεψαν τη ζωή όλων αυτών των γυναικών. Πολύ συχνά, τα σημάδια αυτά ήταν πυρακτωμένα. Άλλοτε επειδή το έφεραν οι καταστάσεις και όχι από σαδιστική επιλογή. Άλλοτε επειδή ήταν απλώς μια σφραγίδα πού πιστοποιούσε την κυριαρχία του σερνικού πάνω στην δίποδη ιδιοκτησία του.
Ίσως και να ήταν το τίμημα πού πλήρωναν αυτές οι γυναίκες, καθώς λειτουργούσαν πρωτίστως οι ίδιες ως μήτρα αναπαραγωγής της φαλλοκρατίας. Συνήθως πρώτες καταπιέζανε τις ίδιες τις κόρες τους, γεμίζοντας τους τη ζωή απαγορεύσεις και εκπαιδεύοντας τες πώς να υποτάσσονται στη μοίρα τους, πώς να φοβούνται και να υπηρετούν τον προσωπικό αφέντη τους. Οι ίδιες οι γυναίκες δίδασκαν τα θηλυκά παιδιά τους να ντρέπονται για τα ερωτικά τους σκιρτήματα, αν αυτά δεν ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο τους, και κυρίως αν δεν οδηγούσαν στο «στεφάνι», ενώ παρότρυναν τα σερνικά τους να ορμήξουν, όπου βρουν, διότι «στον άντρα σκουριά δεν μένει».
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
