Εφτά φορές να πέσεις, οκτώ να σηκωθείς, λέει το γνωστό ρητό. Αν δεν το ζήσεις, δεν το καταλαβαίνεις, κι εγώ είχα την ευκαιρία να το καταλάβω πολύ νωρίς, γιατί το είδα να συμβαίνει μέσα στην οικογένειά μου. Οι γονείς μου ανήκουν σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που δεν το βάζουν ποτέ κάτω. Τους έζησα από κοντά να δουλεύουν και να προσφέρουν εξαντλητικά, μέχρι τελικής πτώσης, κάτω από δύσκολες συνθήκες, ξεπερνώντας τα ίδια τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Με κινητήριο δύναμη, ο Νίκος την ιδεολογία του και η Πόπη την αίσθηση του καθήκοντος.
Τι μ’ έπιασε και γράφω τόσο προσωπικά τώρα, θα αναρωτηθείτε. Κάθε επέτειος, στην περίπτωση αυτή τα γενέθλια του “Χρόνου”, που είναι εκ των πραγμάτων μια οικογενειακή υπόθεση, είναι μια αφορμή για ένα flashback, αλλά και για μια σύντομη ματιά στο μέλλον.
Μια προσωπική πορεία, λοιπόν, προδιαγράφεται σ’ ένα σημαντικό βαθμό από τις βάσεις προετοιμασίας που έχουν βάλει πριν -για λογαριασμό σου- οι γονείς σου και την προπόνηση που θα κάνεις εσύ μετά. Κάπως έτσι.
Ελπίζεις, λοιπόν, με αυτό τον τρόπο, ότι σε ότι συμβεί στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον, θα μπορέσεις να ανταποκριθείς, με το ίδιο πείσμα και την ίδια αφοσίωση, χωρίς μιζέρια και γκρίνια, όπως ακριβώς σε έχουν πριν χρόνια με τον τρόπο τους προγραμματίσει. Να αντέχεις, να πέφτεις και να σηκώνεσαι.
