Προσπαθούσα να ξεπαγώσω τις βρύσες με τα πιο πρόχειρα μέσα που διέθετα, καθώς για τέταρτο συνεχόμενο 24ωρο ζούσαμε στους 14 βαθμούς υπό το μηδέν, όταν ο φίλτατος και αγαπητός Στράτος με πήρε στο τηλέφωνο και με ρώτησε:
-Πώς τα πας με το πολικό ψύχος και τις παγωνιές;
-Επί του παρόντος, τα… «παλεύω».
-Πάλι καλά εσύ. Εγώ είμαι αποκλεισμένος στο σπίτι για τρίτη ημέρα και κοντεύω να… «σαλτάρω»!…
-Λίγη υπομονή ακόμη. Όπου νάναι ο καιρός θα επανέλθει στα φυσιολογικά.
-Δεν το βλέπω. Πάει να μας… «ξεκάνει» πρώτα, όπως τόσους τις τελευταίες μέρες.
-Τί υπονοείς; Έχουμε καμμία νέα… «πτήση» για το… υπερπέραν;
-Ακριβώς!… Πέταξε στα ύψη, ο «Ψηλός» της ποδοσφαιρομάνας Κοζάνης, της ωραίας εκείνης εποχής!…
-Μη μου πεις ότι μιλάς για τον Γιάννη Τριανταφύλλου… Πότε;
-Γι’ αυτόν μιλώ, που «έφυγε» προχθές, πριν από την γιορτή του!…
-Αυτό είναι «σημαδιακό», δεν είναι τυχαίο…
-Πώς το εξηγείς;
-To να καλέσει ο Ύψιστος στους κόλπους του τον Γιάννη, των Θεοφανείων, την ημέρα αυτή που «…τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί…», νομίζω ότι είναι ένα καλό σημάδι τόσο για την επίγεια ζωή του, όσο και για την επουράνια, που ακολουθεί!…
-Έτσι πρέπει να είναι… Και παράλληλα να είναι ένα ζωντανό μήνυμα με πολλους αποδέκτες, για τον καθένα μας!…
-Σωστά. Αρκεί να το λάβουμε υπ’ όψει μας και να το αξιολογήσουμε ανάλογα…
-Ας μην επεκταθούμε, όμως, πάνω σ’ αυτό. «Σηκώνει» πολύ συζήτηση και ώρες ολόκληρες…
-Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου.
-Καλλίτερα να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω και να θυμηθούμε πρόσωπα και πράγματα, που είχαν σχέση με τον Γιάννη…
-Δεν έχω αντίρρηση, αλλά δεν θα ήταν καλλίτερα όλα αυτά να τα φέρουμε στη μνήμη μας στο «Λυχνάρι», σε λίγο, «παρέα» με τον πρωϊνό καφέ;
-Έγινε… και ο πρώτος δίνει παραγγελία για τους καφέδες.
Όταν πήγα, κρατώντας ένα αθλητικό ημερολόγιο της εποχής εκείνης, είχε «αγκυροβολήσει» στο τραπεζάκι και σε λίγο είχαν έλθει και οι καφέδες. Στην πρώτη γουλιά, μου λέει:
-Τι είναι αυτό, που έφερες; «Τα φοβερά ντοκουμέντα»;
-Μερικές σημειώσεις της εποχής, που διεσώθησαν. Πιστεύω να «κεντρίσουν» τις μνήμες μας.
-Θυμάσαι, λοιπόν, πότε άρχισε να παίζει στον Μακεδονικό ο Γιάννης;
-Ακριβή ημερομηνία δεν θυμάμαι, ούτε το σημειωματάριο μας βοηθάει. Το βέβαιο είναι ότι ξεκίνησε επίσημα τα πρώτα ποδοσφαιρικά του βήματα στην «μεταβατική», λεγόμενη εποχή, τότε που οι έφηβοι στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 εισέρχονταν στις ενδεκάδες του Ολυμπιακού και Μακεδονικού και σταδιακά διαδέχονταν τους προκατόχους συμπαίκτες τους της παλαιάς «φρουράς».
-Δηλαδή γύρω στο 1953;
-Μάλλον. Την χρονιά εκείνη, το καλοκαίρι του ‘53, ο Μακεδονικός είχε δύο εντυπωσιακά αποτελέσματα, σε φιλικούς αγώνες στην Κοζάνη, τον πρώτο εναντίον του Π.Α.Ο.Κ., με τον οποίο είχε εξέλθει ισόπαλος 1-1 και τον δεύτερο εναντίον του Ηρακλέους Θεσσαλονίκης, τον οποίο είχε νικήσει 2-0. Δεν είμαι σίγουρος, όμως, αν αγωνίσθηκε στους αγώνες εκείνους, αφού στις σημειώσεις δεν αναγράφονται οι συνθέσεις των ομάδων.
-Το σίγουρο είναι ότι είχε ενταχθεί στο έμψυχο δυναμικό του Μακεδονικού.
-Έτσι πρέπει να είναι. Γιατί, την αμέσως επόμενη χρονιά (1954), αγωνίσθηκε ως μεσο-αμυντικός στην ενδεκάδα του Μακεδονικού, έχοντας συμπαίκτες του, στα «μετόπισθεν» τους: Αποστόλη Δεμσερή, Λώλο Βαρδάκα, Δημ. Κυρατσού (Σερέτη), Γιώργο Σιόγκα και τερματοφύλακα τον Τέλη Διάφα, που ήταν όλοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία απ’ αυτόν.
– Πώς ενσωματώθηκε αμέσως στην ενδεκάδα με αυτές τις… «παληοσειρές»;
-Ο Γιάννης μπορεί να ήταν ακόμη μαθητής της Εμπορικής Σχολής Κοζάνης, είχε όμως τέτοια σωματική διάπλαση που ήταν το… «πρώτο μπόϊ», στην ομάδα, ήταν στυλάτος, είχε ψυχοπνευματικά χαρίσματα ανεπτυγμένα, έπαιζε με μυαλό, ήταν καθαρός στο παιγνίδι του, διακρινόταν για το ήθος του και πήρε με το «σπαθί» του θέση στην ενδεκάδα, χωρίς να τον αμφισβητήσει κανείς!…
-Από τα πλούσια προσόντα του, τι νομίζεις ότι «μέτρησε» περισσότερο ως προσφορά του στην ενδεκάδα;
-Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους και δύσκολα να ξεχωρίσεις κάτι. Όμως, η σιγουριά, η εμπιστοσύνη που ενέπνεε, σε όποια θέση και αν αγωνιζόταν, έδιναν άλλον «αέρα» στην ομάδα. Γι’ αυτό και οι προπονητές του δεν δίστασαν από την αρχή να τον… «ρίξουν στα βαθειά»…
-Θυμάσαι κάτι σχετικό;
-Την άνοιξη του ‘54 και πριν αρχίσουν οι αγώνες πρωταθλήματος, ο Μακεδονικός προετοιμαζόταν, δίνοντας αξιόλογους φιλικούς αγώνες. Έναν απ’ αυτούς, στις 30 Απριλίου, εναντίον του πρωταθλητού Κεντρικής Μακεδονίας, Ολύμπου Κατερίνης, τον οποίον είχε νικήσει 3-0. Έναν άλλον (διεθνή αυτόν), στις 20 Ιουνίου, εναντίον της ισχυρότατης Ραδνίτσκυ Βελιγραδίου, από την οποία είχε ηττηθεί 1-4. Και στις δύο αυτές συναντήσεις του Μακεδονικού εναντίον ισχυρών αντιπάλων, ο Γιάννης είχε εντυπωσιακή απόδοση, όπως επίσης αργότερα, στις 29 Αυγούστου, εναντίον του Αστέρα Αθηνών, τον οποίον ο Μακεδονικός είχε νικήσει 3-1, ενώ στις 12 Σεπτεμβρίου είχε εξέλθει ισόπαλος 2-2 προς τον Ηρακλή Θεσ/νίκης και στις 26 Σεπτεμβρίου επίσης ισόπαλος 0-0 προς τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.
-Σε ποια θέση νομίζεις ότι απέδιδε καλλίτερα ο Γιάννης;
-Ο Γιάννης μεσοαμυντικά έπαιζε σε όλες τις θέσεις θαυμάσια, ανάλογα με τις ανάγκες της ομάδος του και την καλλίτερη αντιμετώπιση των αντιπάλων τους. Ξεκίνησε, ελέγχοντας την δεξιά πτέρυγα της αμυντικής γραμμής του Μακεδονικού, αργότερα (μετά την αποχώρηση του Λώλου Βαρδάκα) στο κέντρο της αμύνης, ενώ πολύ σύντομα πέρασε στην μεσαία γραμμή. Στη γραμμή αυτή νομίζω ότι ξεδίπλωσε το πληθωρικό ταλέντο του, δείχνοντας, εκτός από τις αμυντικές αρετές του και ανάλογες επιθετικές.
-Τώρα πού το λές, θυμάμαι αρκετές φορές που σκόραρε.
-Ναι, στον πρώτο αγώνα πρωταθλήματος ΒΔ Μακεδονίας, την Πρωτομαγιά του ‘55, ο Μακεδονικός είχε συντρίψει με 8-1 την Ορεστιάδα Καστοριάς, με τον Γιάννη να σημειώνει το έκτο κατά σειρά τέρμα της ομάδος του, με πέναλτυ και το πρώτο ατομικό στην ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, όπως έχει καταγραφεί στις σημειώσεις.
-Ήταν «σπεσιαλίστας» στα πέναλτυ, θυμάμαι.
– Η μοναδική ψυχραιμία του και η ευθυβολία του δικαιολογούσαν απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Το ‘55 στο πρωτάθλημα σημείωσε δύο τέρματα με πέναλτυ, ένα με κεφαλιά, καθώς επίσης και άλλα δύο τέρματα με πέναλτυ, σε φιλικούς αγώνες.
-Ποιο απ’ αυτά τα πέναλτυ νομίζεις ότι ήταν περισσότερο δύσκολο για τον Γιάννη;
-Έχω την γνώμη ότι ήταν εκείνο εναντίον της Εθνικής Ενόπλων, η οποία αγωνίσθηκε, στην Κοζάνη, στις 28 Οκτωβρίου του ‘55. Και αυτό γιατί, ο «χθεσινός» ακόμη Γιάννης, κλήθηκε να… «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά», όταν κανείς από τους συμπαίκτες του – τις… «παληοσειρές» – δεν τόλμησε να πάρει την ευθύνη της εκτέλεσης, ευρισκόμενος απέναντι από διεθνείς αντιπάλους του μεγέθους ενός Λινοξυλάκη, ενός Νεστορίδη, ενός Τσεβά, ενός Παναγούλια, ενός Κρεούζα, ενός Μαρδίτση και λοιπών αστέρων της εποχής, φέρνοντας εις αίσιο πέρας την αποστολή του και επιτυγχάνοντας το μοναδικό τέρμα του Μακεδονικού, το οποίο ανταπέδωσαν οι στρατευμένοι διεθνείς μας, με τον Κοτζαμπασίδη, για να λήξει ο αγώνας ισόπαλος 1-1. Αποτέλεσμα, το οποίο – ακόμη και σήμερα – ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Κοζανίτικου ποδοσφαίρου.
-Θεωρείς ότι κάποιες προσωπικές ενέργειες του Γιάννη συνέβαλαν καθοριστικά σε ομαδικές επιτυχίες του Μακεδονικού;
-Moλονότι το ποδόσφαιρο είναι συλλογικό άθλημα – όπως και τόσα άλλα – δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η ομαδική επιτυχία κρίνεται, στο τελευταίο στάδιό της, από την ιδέα, σκέψη, ενέργεια του ενός. Θυμάμαι μία από τις περιπτώσεις αυτές. Το ‘55 ο Μακεδονικός ανεδείχθη πρωταθλητής ΒΔ Μακεδονίας – για πρώτη φορά μεταπολεμικά – μετά από διπλούς αγώνες των πρωτευσάντων σε δύο ομίλους, εναντίον του Μεγάλου Αλεξάνδρου Φλωρίνης, τον οποίον υπερχρέωσε σε ισοπαλία 1-1 στη Φλώρινα, στις 11 Σεπτεμβρίου και επί του οποίου εθριάμβευσε 4-1 στην Κοζάνη, στις 18 Σεπτεμβρίου. Στον πρώτο αγώνα, στη Φλώρινα και ενώ στο σκορ προηγείτο ο Μεγ. Αλέξανδρος, ο Μακεδονικός, πιέζοντας για την ισοφάριση, δημιουργούσε διαδοχικές φάσεις για επίτευξη τέρματος, χωρίς όμως επιτυχία. Σε μία από αυτές, λίγο πριν το τελευταίο 15λεπτο του αγώνος, ο Γιάννης ενεργώντας αστραπιαία, με αριστοτεχνικό «τακουνάκι» παρενέβη στα «γκελ» του αντιπάλου τερματοφύλακα και του «έκλεψε» την μπάλα, τροφοδοτώντας τον Καλώτα, ο οποίος, με πλασέ έγραψε το τελικό 1-1. Η ισοφάριση, που ήταν στιγμιαία έμπνευση και ενέργεια του Γιάννη, με τελικό εκτελεστή τον Καλώτα, δημιούργησε παράλληλα κλίμα ευφορίας στην ομάδα και προοιώνιζε την σίγουρη επιτυχία του Μακεδονικού, στην Κοζάνη.
-Στο Κύπελλο Ελλάδος και στους φιλικούς αγώνες ποια ήταν η συμβολή του Γιάννη;
-Ο Γιάννης ήταν νέος, εξελίξιμος και από εκείνους που οι προπονητές δεν ξεκινούσαν τον αγώνα, εάν δεν τους είχαν στην σύνθεση της ομάδος. Έγινε αμέσως βασικός, μόνιμος, απαραίτητος στην ενδεκάδα. Απλή απόδειξη τα εξής: Ο Γιάννης την περίοδο αυτή, είχε συμμετοχή στον αγώναΚυπέλλου Ελλάδος εναντίον του Απόλλωνος Καλαμαριάς (1-2 στην Κοζάνη) στις 27 Μαρτίου, αλλά και στους φιλικούς εναντίον της πρωταθλήτριας Ανατολικής Μακεδονίας Δόξης Δράμας (1-2 επίσης στην Κοζάνη) στις 15 Αυγούστου, του πρωταθλητού Θεσ/νίκης Π.Α.Ο.Κ. (1-4 στη Θεσ/νίκη) στις 28 Σεπτεμβρίου, της Μπούσκ Βελιγραδίου (3-2 στην Κοζάνη – μεγάλη διεθνής επιτυχία) στις 11 Ιανουαρίου 1956, του Ηρακλέους Θεσ/νίκης (2-1 μέσα στη Θεσ/νίκη) στις 26 Σεπτεμβρίου ‘56, όπως αναγράφεται στις σημειώσεις.
-Νομίζω ότι ο Γιάννης είχε συμμετοχή και σε άλλες πρωτιές πρωταθλήματος.
-Βεβαίως, στο επόμενο πρωτάθλημα του 1956, στο οποίο ο Μακεδονικός, σε διπλούς αγώνες, όπως παραπάνω, εναντίον της Ελλάδος Φλωρίνης, εξήλθε ισόπαλος 0-0 εκτός έδρας (9 Σεπτεμβρίου) και ανεδείχθη νικητής και τροπαιούχος 3-1 στην Κοζάνη (16 Σεπτεμβρίου).
– Χρονολογικά, όπως ξεφυλλίζεις τις σημειώσεις, ποιες ήσαν οι επόμενες «δραστηριότητες» του Γιάννη;
-Δεν είναι δυνατόν να τις αναφέρουμε όλες. Θα περιορισθούμε στις πιο «χτυπητές».
Και συγκεκριμένα:
Στην «φρενήρη κούρσα» του Μακεδονικού, στους αγώνες Κυπέλλου Ελλάδος, το 1957, που ξεκίνησε, στις 20 Ιανουαρίου, με τον αγώνα εναντίον του τοπικού Ολυμπιακού, τον οποίον ο Μακεδονικός απέκλεισε 1-0, με τον Γιάννη, να σημειώνει το μοναδικό τέρμα, με κεφαλιά, στην παράτηση (113’). Φαίνεται ότι ο Γιάννης ήταν και «γουρλής», αφού ο Μακεδονικός, στη συνέχεια, απέκλεισε τον Πτολεμαίο 2-0 (η ομάδα της Πτολεμαΐδος εδήλωσε παραίτηση, μετά τον πρώτο ισόπαλο 0-0 αγώνα της στις 10 Φεβρουαρίου) και δεν κατήλθε να αγωνισθεί στις 13 Φεβρουαρίου. Την Ελλάδα Φλωρίνης 1-0 στις 17 Μαρτίου. Τον Μελιτέα Θεσ/νίκης, μετά διπλούς αγώνες, ο πρώτος στην Κοζάνη, είχε λήξει ισόπαλος 0-0 στις 14 Απριλίου, ενώ στον επαναληπτικό ο Μακεδονικός είχε επιβληθεί 3-1, κατόπιν παρατάσεως, μέσα στη Θεσ/νίκη, στις 5 Μαΐου. Τον Ολυμπιακό Ναούσης 1-0 στις 16 Ιουνίου. Το «σερί» των επιτυχιών του Μακεδονικού σταμάτησε ο Άρης Θεσ/νίκης, ο οποίος, στου Χαριλάου, απέκλεισε 3-1 (Κοτζαμπασίδης, Σισμανίδης, Καρακασίδης για τον Άρη και Στραβού για τον Μακεδονικό τα τέρματα) τον αντίπαλό του.
-Περνάμε στο ‘58; -Το ‘58 δεν ήταν από τις καλές χρονιές για τον Μακεδονικό, ο οποίος, στην ανατολή του νέου χρόνου (5 Ιανουαρίου) είχε αποκλεισθεί, για το Κύπελλο Ελλάδος, από τον τοπικό Ολυμπιακό 2-1 (Εμμανουηλίδης τα δύο τέρματα του νικητού και ο Γιάννης, με πέναλτυ, του Μακεδονικού). Επίσης, στο πρωτάθλημα είχε ξεκινήσει με απώλειες. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, στις 2 Φεβρουαρίου, σε φιλικό αγώνα προς την «Θεσσαλονίκη» Θεσ/νίκης, δέχθηκε το μεγάλο πλήγμα, να στερηθεί δηλαδή, διά παντός, της πολύτιμης προσφοράς του πρώτου και μεγάλου σκόρερ, του Λαζ. Καλώτα, ο οποίος, με κάταγμα στο δεξί πόδι, αναγκάσθηκε να σταματήσει οριστικά την ένδοξη ποδοσφαιρική του καριέρα. Ο αγώνας εκείνος, που έληξε 1-0 υπέρ του Μακεδονικού και με τον Γιάννη να σημειώνει, με κεφαλιά, το μοναδικό τέρμα, ήταν πεπρωμένο να αποτελέσει, ταυτόχρονα και το «κύκνειο άσμα» ενός άσσου των γηπέδων, του Λαζ. Καλώτα…
-Τι έγινε στη συνέχεια; -Μετά τον Καλώτα, απεχώρησε ο Κυράνος και στην περίφημη επιθετική τριπλέτα παρέμεινε μόνον ο Ηλίας Κυρατσούς, ενώ ο Τέλης Διάφας παραχωρούσε σταδιακά την θέση του στον άξιο διάδοχό του, Μανώλη Δεληβοριά. Με την εισδοχή στην ενδεκάδα και των Χρήστου Γκάζη, Ζήση Βαρδάκα, Αργύρη Καλλιανιώτη, Γιώργου Τιάλιου, Κώστα Σιδέρη, Γιώργου Κουντουρά, Σταύρου Αποστολίδη, Σάκη Γκιάτα, Γιώργου και Κώστα Παπαδόπουλου, Φλέγκα κ.α., ανανεώνεται σταδιακά το έμψυχο υλικό του Μακεδονικού, ενώ και το 1957 και το 1958 πρωταθλητής ανεδείχθη ο Ολυμπιακός.
-Ο Γιάννης με την ομάδα του «πήραν» άλλον τίτλο; -Ναι, το 1959, όταν στους διπλούς αγώνες, των πρωτευσάντων σε δύο ομίλους, Ατρομήτου Καστοριάς και Μακεδονικού, ο Ατρόμητος είχε επιβληθεί 2-0 στην έδρα του, στα μέσα Απριλίου, αλλά στις 17 Μαΐου υπέστη πανωλεθρία 5-0 (τρία τέρματα ο Καλλιανιώτης, δύο ο Κυράνος, που «επεστρατεύθη») στην Κοζάνη από τον Μακεδονικό, ο οποίος, έχοντας καλλίτερο συντελεστή τερμάτων (5-2), ανεδείχθει πρωταθλητής ΒΔ Μακεδονίας. -Ο επόμενος «σταθμός» του Γιάννη;
-Ο Γιάννης, ύστερα από εξετάσεις, είχε εισαχθεί στην Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Θεσ/νίκης και για να διευκολύνεται στη φοίτησή του, παρεχωρήθη με διετή υποσχετική μεταγραφή, τον Ιούλιο του 1959, εις τον τρισένδοξον Άρη Θεσ/νίκης, τον Σύλλογο που τίμησαν ένας Κλεάνθης Βικελίδης, ένας Νίκος Αγγελάκης, ένας Λεωνίδας Ποζάνης, ένας Γιάννης Λιακόπουλος, ένας Κώστας Βελιάδης, ένας Στέλιος Πανουτσόπουλος, ένας Αλκέτας Παναγούλιας, ένας Πόλυς Γρηγοριάδης και μία πλειάδα άλλων αστεριών του ποδοσφαίρου. – Αναβάθμιση και μεγάλη σελίδα για τον Γιάννη, ο Άρης
. -Σίγουρα, αλλά γι’ αυτό το κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής ζωής του Γιάννη έχει ασχοληθεί η Θεσσαλονίκη και κατ’ επέκταση το Πανελλήνιο!…
-Εμείς να σταθούμε στην προσοφορά του στον Μακεδονικό. -Σωστά. Λοιπόν, τον Ιούλιο του 1961, όπως προβλεπόταν, ο Γιάννης επανέρχεται στην δύναμη του Μακεδονικού. Στα πλαίσια μάλιστα της «επιστροφής» του Γιάννη στην αρχική του ομάδα, διεξήχθη, στις 27 Αυγούστου, στην Κοζάνη, φιλικός αγώνας μεταξύ των δύο ομάδων, σε ένα κατάμεστο Στάδιο, προς οικονομική ενίσχυση της τοπικής ομάδος. Ο αγώνας είχε «αποζημιώσει» τους πολυπληθείς φιλάθλους, με τις πλούσιες φάσεις και τα έξι τέρματα, καθώς είχε λήξει ισόπαλος 3-3. Δύο από τα τέρματα του Μακεδονικού είχε σημειώσει ο Γιάννης (το ένα με απ’ ευθείας φάουλ-σουτ και το άλλο με πέναλτυ) και το τρίτο ο Καλλιανιώτης, ενώ από τον Άρη είχαν σκοράρει ο Σπανόπουλος, Πασχαλίδης, Ψηφίδης. Ο Αρης είχε παραταχθεί με όλα τα βασικά του στελέχη, μεταξύ των οποίων οι: Νανάκος, Κεμαλίδης, Σωτηριάδης, Χατζηκώστας, Μουφίτ Καλλιοντζής, Χρηστίδης, Χίτος, Σοφιανός (μεταγραφείς από τον Παναθηναϊκό), καθώς και οι τρεις σκόρερ. Αλλά και ο Μακεδονικός είχε στη σύνθεσή του, εκτός από τους δύο σκόρερ, και τους: Διάφα, Κυρατσού Δημ. (παλαιάς «φουρνιάς»), Δεληβοριά, Κουντουρά, Τιάλιο, Στραβού, Παπακρασσά, Γιάν. Κυρατσού, Σμυρναίο και Αβραμίδη (νέου «αίματος»). -Μέχρι πότε αγωνίσθηκε ο Γιάννης στον Μακεδονικό, μετά την «επιστροφή» του;
-Από τον Ιούλιο του 1961 μέχρι τον Ιούνιο του 1964. -Κάτι σημαντικό σ’ αυτή την περίοδο; -Ο φιλικός αγώνας στην Κοζάνη, Πάσχα του 1962 (29 Απριλίου), μεταξύ Μακεδονικού – Παναθηναϊκού (πρωταθλητού Ελλάδος), ο οποίος έληξε ισόπαλος 2-2 και κατά τον οποίο ο Γιάννης και οι συμπαίκτες του αγωνίσθηκαν ως ίσοι προς ίσους εναντίον των πρωταθλητών – άσσων της εποχής (Βουτσαρά, Βασιλάκη, Ανδρέου, Λουκανίδη, Πιτυχούτη, Νεμπίδη, Χολέβα, Παπαεμμανουήλ, Θεοφάνη, Μπενάρδου, Φυλακούρη, Τουμπέλη, Δρακότα, Πανάκη). -Στις επίσημες διοργανώσεις;
-Μία πετυχημένη πορεία του Μακεδονικού στο Κύπελλο Ελλάδος την περίοδο 1961-62, κατά την οποία είχε αποκλείσει διαδοχικά: Τον Άρη Πτολεμαΐδος 2-1 (το νικητήριο τέρμα ο Γιάννης, με πέναλτυ, το πρώτο ο Γιάννης Κυρατσούς). Τον Πτολεμαίο, εκτός έδρας, 3-0. Τον Νικηφόρο Φλωρίνης 2-1. Την Βέροια 5-2 (το πέμπτο τέρμα ο Γιάννης, με πέναλτυ). Τον Εδεσσαϊκό 2-1. Στις 8 Απριλίου 1962 απεκλείσθη από τον ΠΑΟΚ 1-0 (το τέρμα ο Λέανδρος), στη Θεσ/νίκη
-Στο πρωτάθλημα; -Ο Ολυμπιακός ανεδείχθη πρωταθλητής για τρίτη συνεχόμενη περίοδο (1962), όπως και στις δύο προηγούμενες (1961 και 1960). Με την καθιέρωση της μόνιμης Β’ Εθνικής, ο Ολυμπιακός και ο Αρης Πτολεμαΐδος από την περίοδο 1962-63 μετείχαν στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, ενώ ο Μακεδονικός την περίοδο αυτή τερμάτισε δεύτερος στο πρωτάθλημα της Ε.Π.Σ.ΒΔ. Μακεδονίας, πίσω από τον Άρη Καστοριάς, ο οποίος, πήρε το «εισιτήριο» για την Β’ Εθνική. Την ίδια «μοίρα» είχε ο Μακεδονικός και την περίοδο 1963-64, κατά την οποία πρωταθλητής ανεδείχθη ο Νικηφόρος Φλωρίνης, ο οποίος ανήλθε στην Β’ Εθνική και αγωνίσθηκε σ’ αυτήν την επόμενη περίοδο. Τον Ιούλιο του 1964 έγινε η συγχώνευση Ολυμπιακού και Μακεδονικού, αφού ο μεν Ολυμπιακός είχε υποβιβασθεί στην Ε.Π.Σ.ΒΔ. Μακεδονίας, ο δε Μακεδονικός δεν επέτυχε την άνοδό του στην Β’ Εθνική. Εδώ έλαβε τέλος και η αγωνιστική προσφορά του Γιάννη στον Μακεδονικό. Γιατί η παντοειδής άλλη προσφορά του, δεν έπαυσε!…
-Πώς εκτιμάς την δεκάχρονη αυτή προσφορά του Γιάννη στον Μακεδονικό; -Είναι ανεκτίμητη, απεριόριστη. Όχι μόνο για τον Μακεδονικό, αλλά και για την ποδοσφαιρομάνα Κοζάνη, της οποίας ήταν ένας από τους καλλίτερους πρεσβευτές της ακόμη και όσα χρόνια συνέχισε να αγωνίζεται στον τρισένδοξο, Άρη Θεσ/νίκης.
Μια βαθειά υπόκλιση, ένα στερνό χειροκρότημα είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν γίγαντα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Γιάννη Τριανταφύλλου, ο οποίος με τους συμπαίκτες του, έκαμε να παραληρούν από χαρά, ενθουσιασμό, υπερηφάνεια, χιλιάδες φιλάθλων, κάθε φορά, που αγωνίζονταν στα γήπεδα!…
Δημ. Κλείδης
