Τις ημέρες αυτές η Κύπρος (με την πληγή κατοχικών στρατευμάτων στο έδαφός της) βρίσκεται για μια ακόμα φορά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλου του κόσμου. Ηγέτες διεθνών οργανισμών, ο Πρόεδρος της Κύπρου, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, όλοι οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα, άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό κόσμο, ο απλός κόσμος, όλους τους (μας) απασχολεί το ζήτημα, ασχολούνται (και τη σκεφτόμαστε όλοι) για πολλοστή φορά την Κύπρο.
Στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου Βελβεντού, της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης, σκεφτήκαμε για το πώς μπορούμε να συνδράμουμε, να τείνουμε χείρα βοηθείας και καταλήξαμε σ’ αυτό: Αφιερώσαμε (11-1-2017) ένα Μικρό Απόδειπνο για την Κύπρο.
‘’Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών, και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών, και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών’’.
‘’Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον… Βοηθός μου και ρύστης μου ει συ, Κύριε, μη χρονίσης…’’ (Ψαλμός 69, Απόδειπνο).
Εμείς δεν μπορούμε (η φωνή μας δεν φτάνει για) να μιλήσουμε άμεσα στον Πρόεδρο και στον Πρωθυπουργό. Μπορούμε όμως να απευθυνθούμε άμεσα, με την προσευχή, στην Παναγία και στο Χριστό (ο καθένας, όσο μικρός και άσημος, έχει αυτό το αναφαίρετο προνόμιο) και να εμπιστευτούμε στο Χριστό ‘’εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών’’.
Εμείς πιστεύουμε στην ενέργεια της προσευχής και στην ενίσχυση που μπορούν να δεχτούν από αυτήν οι πολιτικοί δικοί και ξένοι – η Παναγία ξέρει και μπορεί – με την προϋπόθεση της ειλικρίνειας των προθέσεών τους για μια δίκαιη λύση (και όχι μια οποιαδήποτε λύση) στο (ακατανόητα άλυτο μέχρι σήμερα) κυπριακό ζήτημα.
Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι πολιτικοί (Κύπρου και Ελλάδας) που είναι υπεύθυνοι και διαχειρίζονται το όλο θέμα, με επίγνωση της σοβαρότητάς του και για τον ελλαδικό χώρο, χρειάζονται ασφαλώς και τη βοήθεια των συμβούλων τους. Μα δεν αρκεί. Μας θέλουν κι εμάς. Δίπλα τους. Τους απλοϊκούς και απόμακρους. Έτσι το λένε κι έτσι είναι. Ηγέτες αποκομμένοι από τους λαούς, δεν είναι ηγέτες.
Είμαστε πλάι τους, κριτικά, καλόπιστα, εποικοδομητικά (κι ενισχύουμε τη δυναμική τους) προσευχόμενοι για την Κύπρο.
Δεν θέλω να ψέξω κανέναν. Το ζήτημα της Κύπρου είναι τόσο, μα τόσο απλό. Είναι ζήτημα παράνομης εισβολής (1974) και κατοχής της μισής σχεδόν νήσου από τον εισβολέα τουρκικό στρατό. Η κοινή λογική διερωτάται: Μπορεί να υπάρξει δίκαιη λύση για την Κύπρο και για το λαό της με την παραμονή σ’ αυτήν των κατοχικών στρατευμάτων; Δεν έπρεπε, (τόσα χρόνια πέρασαν από την εισβολή), να είχαν αποχωρήσει από το νησί τα στρατεύματα Κατοχής; Ποιο είναι στ’ αλήθεια το έργο των διεθνών ειρηνευτικών δυνάμεων και της διεθνούς Κοινότητας; Τι κάνουν όλοι αυτοί; Μόνο βλέπουν, παρατηρούν, διαπιστώνουν και νίπτουν τας χείρας;
Πρώτο θέμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την Κύπρο, (πρέπει να) είναι η κοινή απόφαση και απαίτηση των εκπροσώπων των διεθνών οργανισμών και όλων των ηγετών των δημοκρατικών Κυβερνήσεων του κόσμου, για την άμεση και πλήρη αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
Για να λευτερωθεί η Κύπρος.
Και για να έρθει, με τη συνέργεια της ηγεσίας και του λαού της μαρτυρικής νήσου (και με την αγάπη της Παναγίας) η ποθούμενη, δίκαιη και βιώσιμη λύση για όλους τους Κυπρίους: Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Το 80% και 20% αντίστοιχα. Δεν πρέπει η αναλογία αυτή να παραβλεφτεί. Αυτή ήταν η πληθυσμιακή αναλογία πριν την εισβολή το 1974. Πριν τον παράνομο εποικισμό στα κατεχόμενα, που έκανε μονομερώς, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου, το τουρκικό κράτος.
Από τον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού, ένα Μικρό Απόδειπνο για την Κύπρο. Διότι, ‘’δεν είναι οικόπεδο που το καταπατούνε – ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει, – είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε – και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει. – Κι αν λέω ψέματα κι αν λέω παραμύθια – κι η ζητιανιά τα δυο χεράκια μου στραβώνει, – μη με μαλώνεις, μόνο δώσε μια βοήθεια, – τ’ άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει.’’. (Δ. Σαββόπουλος).
‘’Τείχισον ημάς αγίοις σου Αγγέλοις, ίνα τη παρεμβολή αυτών φρουρούμενοι και οδηγούμενοι, καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως και εις την επίγνωσιν της απροσίτου σου δόξης…’’ (Ευχή Αποδείπνου).
Παναγία, Δέσποινα, Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ της Κύπρου, και υπέρ ημών των αμαρτωλών, οι οποίοι ‘’ημάρτομεν, ηνομίσαμεν, ηδικήσαμεν ενώπιόν σου, (= του Θεού) ουδέ συνετηρήσαμεν, ουδέ εποιήσαμεν, καθώς ενετείλω ημίν’’. (Ειρμός, Ωδής ζ’, Μεγάλου Κανόνος).
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
12-1-2017
