Υπάρχει μια διάσημη θεωρία στη γνωστική ψυχολογία που λέγεται το “σπιράλ της σιωπής” και ανήκει στην Elizabeth Noelle-Neumann. “Το σπιράλ της σιωπής” λέει αυτό που ξέρουμε. Ότι δηλαδή όταν αντιληφθείς ότι είσαι μειονότητα μέσα στον όχλο που κραυγάζει, το πιθανότερο είναι ότι θα το βουλώσεις και θα κάνεις την πάπια. Κι ας είναι ο απολογισμός τύψεις και ενοχές για τη δειλία της στιγμής που σε κράτησε πίσω.
Σκέφτηκα, λοιπόν, τη θέση των ανθρώπων που ήταν στην κεντρική πλατεία του Αιγίου το βράδυ της Μ. Παρασκευής και είχαν την ατυχία να βρεθούν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες του παραληρήματος του Μητροπολίτη Αμβρόσιου. Και προσπάθησα με τη βοήθεια του “σπιράλ της σιωπής” να τους δικαιολογήσω που δεν σήκωσαν το ανάστημά τους και δε γύρισαν την πλάτη σ’ αυτό το πρωτοφανές εμετικό ξέσπασμα. Να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για όλες εκείνες τις φορές που δεν μίλησα τη στιγμή που έπρεπε.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις, ακόμα κι όταν κάτι σε ενοχλεί, ιδιαίτερα όταν δεν θεωρείς ότι οι υπόλοιποι θα συμμεριστούν την άποψή σου ή φοβάσαι ότι θα απομονωθείς, καθώς ο φόβος της απομόνωσης αποτελεί τη βασική φυγόκεντρο δύναμη που επιταχύνει το σπιράλ της σιωπής. Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος για να δώσεις δύναμη στους άλλους που είναι πιο φοβισμένοι από σένα.
