Στα χρόνια της κρίσης, που άνθισε και λουλούδισε η μπίζνα των εισπρακτικών εταιρειών, εκατοντάδες νεαρά παιδιά βρήκαν επαγγελματικό καταφύγιο εκεί. Τι καταφύγιο, δηλαδή, αφού μοιάζει με κόλαση.
Το μεροκάματο του τρόμου, γιατί περί αυτού πρόκειται, περιλαμβάνει την επανάληψη εκατοντάδες φορές την ημέρα του ποιήματος “είμαι ο τάδε με αριθμό μητρώο χχχ και σας καλώ για το στεγαστικό σας που παρουσιάζει ληξιπρόθεσμη οφειλή και οφείλω να σας ενημερώσω ότι για τη δική σας ασφάλεια η κλήση καταγράφεται”, αλλά και τα ων ουκ έστιν αριθμός μπινελίκια απο τους οφειλέτες.
Βλέπετε εσείς κι εγώ, εκείνη την ώρα, στην άλλη άκρη της γραμμής, δεν ακούμε τον εκπρόσωπο της εταιρείας, αλλά όλους αυτούς που εξαιτίας τους βρισκόμαστε στην κατάσταση αυτή. Κι αρχίζει η ειρωνεία, το βρίσιμο, οι φωνές, οι απειλές έως και τα κλάματα. Έτσι κάποιος ξεδίνει και κάποιος άλλος στο τέλος της βάρδιας πάει για ψυχοφάρμακα.
Όλα αυτά τα παιδιά που δουλεύουν σε τηλεφωνικά κέντρα, μπορεί να έχουν πτυχία, ευγένεια και τρόπους, αλλά δεν έχουν δουλειά. Και βρέθηκαν εκεί για να μεταφέρουν ένα μήνυμα ή να απαντούν στο μακρύ και το κοντό του καθενός. Δεν είναι το κεφάλαιο, γιατί το κεφάλαιο δεν κάνει τον τηλεφωνητή. Έχει πολύ καλύτερα πράγματα να ασχοληθεί. Είναι απλά οι αγγελιοφόροι, γι’ αυτό μην τους πυροβολείτε.
