Η ακρίβεια και η διασταύρωση των ειδήσεων δεν ήταν ποτέ αυτονόητη για τη δημοσιογραφία. Την τελευταία δεκαπενταετία και με τη πίεση που ασκούν απο τη φύση τους τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η βασική αρχή της διασταύρωσης των στοιχείων πήγε περίπατο. Όχι μόνο στην Ελλάδα, για να παρηγορηθούμε, αλλά παντού.
Έτσι αναδύθηκε το λεγόμενο fact-checking journalism, δηλαδή το είδος της δημοσιογραφίας που διασταυρώνει τα γεγονότα. Σε διεθνείς και μεγάλους μιντιακούς οργανισμούς δικαιολογούνται πόστα δημοσιογράφων που κάνουν αυτό ακριβώς. Ελέγχουν τα στοιχεία που προορίζονται για μεγάλες και αποκαλυπτικές έρευνες.
Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, καθώς κυριαρχεί στο μιντιακό τοπίο μεγάλη χαλαρότητα. Τέτοια χαλαρότητα που επιτρέπει να δίδονται ονόματα ανθρώπων στη δημοσιότητα, χωρίς καν να έχει προκύψει κάτι εις βάρος τους.
Το δρόμο άνοιξε εδώ και χρόνια η ζούγκλα κι έκανε τα πάντα…ζούγκλα. Τελευταία περίπτωση αυτή του ανώτατου δικαστή, που είδε τα προσωπικά του στοιχεία να βγαίνουν στη φόρα και μάλιστα για προσωπική υπόθεση, μετά απο υποκλοπή της ηλεκτρονικής του αλληλογραφίας.
Κατόπιν εορτής δημοσιογράφοι και ενώσεις δικαστών κατήγγειλαν το γεγονός, ενώ ο αρμόδιος υπουργός ζήτησε από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ερευνήσει εάν έχουν διαπραχθεί τα αδικήματα της παραβίαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα, της αποδοχή προϊόντων εγκλήματος, παραβίαση απορρήτου επικοινωνίας.
Αργά για δάκρυα για τη συγκεκριμένη περίπτωση, όχι τόσο αργά, όμως, για να δούμε έστω και τώρα το θέμα όχι μόνο απο την πλευρά της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αλλά και της αυστηρής τήρησης της νομοθεσίας σε σχέση με τα προσωπικά δεδομένα.
Ιωάννα
